Lily Brooks-Dalton

Książkę wysłuchałam w formie audiobooka. Muszę przyznać, że dość długo zastanawiałam się, co mogłabym o tej powieści napisać. Fabuła toczy się bardzo, bardzo powoli. W tle mamy mroźne śniegi tundry i czerń kosmosu. Ludzkość spotkała jakaś totalna katastrofa, apokalipsa i Armagedon razem wzięte, ale nie to najbardziej interesuje Autorkę. Właściwie o samej katastrofie nie wiemy nic. Wydarzyła się i już. Jakieś pytania? W sumie nie przeszkadzało mi to tak bardzo. Może pod koniec trochę się zirytowałam, że tak na serio nie dostaniemy żadnego ochłapu w tym temacie, no, ale trudno. O czym więc jest "Dzień dobry, północy"? O rozliczeniu się z własną przeszłością. O miłości, żalu, błędach przeszłości. Poznajemy historię dwóch osób - Augustina i Sully. Dwie osoby kochające gwiazdy ponad wszystko - a przynajmniej tak sądzili przez większość swojego życia. W sumie tylko tyle da się o tej książce napisać bez powtarzania opisu z okładki i zdradzania kluczowych elementów fabuły. Pozornie nic się tutaj nie dzieje. Powinny to być flaki z olejem. A jednak nie są. Wbrew pozorom powieść wciąga, chociaż z mojej strony była to raczej ciekawość, czy się w końcu dowiem, co się stało z tą cholerną ludzkością, czy nie. Cały czas czekałam na jakiś zwrot akcji, na podkręcenie tempa opowieści i nic. Nawet się jednak nie zorientowałam, jak łyknęłam całość. I w sumie podobało mi się to, co dostałam. Jest to ten rodzaj historii, gdzie człowiek cały czas czeka na akcję. Akcji się nie znajduje, ale satysfakcja mimo to jest. Dodam jeszcze, że zainteresowałam się książką dzięki głośnej netflixowej produkcji z Clooney'em w roli głównej. Film jednak jest nudny, jak flaki z olejem. Nie wiadomo też, o co tam tak naprawdę chodzi. Myślę, że jest to spowodowane brakiem pogłębionej narracji, jaką znajdziemy w książce. Ten komentarz narratora w tej historii jest jednak niezbędny.