Naprawdę wiele ta książka zrobiła i jeszcze ma szansę zrobić dla uświadomienia szczególnie ludzi, nie mających możliwości posiadania wiedzy, która ociera się przecież wielokrotnie, oczywiście dzięki naszym niezawisłym sądom, o informacje niejawne. Identycznym sugestiom jak reprezentanci jurysprudencji wtórują również niekiedy pracownicy instytucji naukowych, którzy sugerują, że ujawnianie nawet jakiejkolwiek agenturalności prowadzić może do destabilizacji państwa. Skłania to więc natychmiast do zapytania, a czegóż to boją się nasi wybitni przedstawiciele oświaty i nauki? Powracając jeszcze do kwestii rzekomej „destabilizacji” państwa. Właśnie w przypadku nie ujawniania takich zakątków z życia polityków i urzędników publicznych, narażamy się na to, że będą oni przez kogoś zastraszani, a ich działalność będzie przez to determinowana, co wpływać może bezpośrednio na szkodliwe decyzje ze względu na interes państwa, zważywszy że krążą plotki, iż teczki archiwalne służb bezpieczeństwa zostały przetransportowane do innych państw, najprawdopodobniej wraz z przewerbowaniem się byłych bezpieczniaków w służbę innym wywiadom. Cóż zarzucić w takim razie książce? Każdy czytelnik zapewne dostrzegł, że wśród opisywanych „bohaterów” nie ma ani jednego przedstawiciela Prawa i Sprawiedliwości, co może skutkować opiniami o nierzetelności autorów. A TW „Wolfgang”? A inni ludzie z partii rządzącej, którzy piastowali funkcje publiczne w czasach PRL? Niepodobna zaprzeczyć, iż ludzie tworzący tę lekturę zdają sobie pewnie sprawę, nawet takie wnioski można wysnuć z wielu pozycji opisujących tajne służby PRL, że ludzie piastujący synekury państwowe prześwietlane były przez wspominane bezpieczniackie watahy chyba nawet do nagości. A więc pan Piotrowicz, Jasiński? Oni są santo subito? Jeszcze te opisy członków rodziny „resortowych” polityków. Trochę nudziły te aspekty, szczególnie kiedy nie dotyczyły stricte agenturalności. Z drugiej jednak strony utwierdziły niejako w przekonaniu o dziedziczeniu pozycji społecznej przez potomków „resortowych” dzieci.

Naprawdę wiele ta książka zrobiła i jeszcze ma szansę zrobić dla uświadomienia szczególnie ludzi, nie mających możliwości posiadania wiedzy, która ociera się przecież wielokrotnie, oczywiście dzięki naszym niezawisłym sądom, o informacje niejawne. Identycznym sugestiom jak reprezentanci jurysprudencji wtórują również niekiedy pracownicy instytucji naukowych, którzy...