Jako fanka literatury skandynawskiej i pracownica sztandarowego korpośmietnika musiałam przeczytać tą książkę. Po prostu musiałam. Opisywana jako nowatorska, wspaniale poprowadzona tym bardziej wzbudziła moje zaciekawienie. Po zakończonej lekturze nie do końca jednak umiem jednoznacznie określić jakie uczucia we mnie wzbudziła.

Zdecydowanie mnie nie rozśmieszyła. Koleżanka, która zainteresowała mnie tym tytułem zachwalała aspekty komediowe książki. Nie wiem czy to specyfika mojej pracy czy po prostu nie rozumiem humoru autora, ale nie kojarzę ani jednego momentu gdzie chociaż bym się uśmiechnęła. Raczej wzbudzała we mnie politowanie i niezrozumienie wykreowanych przez autora postaci.

Kolejna kwestia - postacie. Przypuszczam że jest to celowy zabieg autora, natomiast postaci są niewyraźne, bez polotu i prawdę mówiąc bez większego przemyślenia. Niby wszystko jest spójne, historia jakoś się toczy, ale.. no własnie. Ale niby jest, ale nie jest.

Dodatkowo tempo w jakim poprowadzona jest historia jest dosyć powolne. Nie spodziewałam się tutaj wymyślnej akcji, ale momentami książka strasznie mi się dłużyła, a bardzo krótkie rozdziały które początkowo wzięłam za plus, okazały się minusem, ponieważ łatwo jest odłożyć książkę po skończonym rozdziale - a tutaj niestety robiłam to nadzwyczaj często.

Podsumowując, nie żałuję że zdecydowałam się przeczytać Korponinję. Mimo wszystkiego co napisałam powyżej, historia w miarę mnie wciągnęła. Historia może mnie nie porwała, ale też zdecydowanie nie zniechęciła. Jeżeli macie ochotę przeczytać coś lekkiego, bez większego polotu i nie odstrasza Was kultura korpo to polecam Korpoinja:)

Jako fanka literatury skandynawskiej i pracownica sztandarowego korpośmietnika musiałam przeczytać tą książkę. Po prostu musiałam. Opisywana jako nowatorska, wspaniale poprowadzona tym bardziej wzbudziła moje zaciekawienie. Po zakończonej lekturze nie do końca jednak umiem jednoznacznie określić jakie uczucia we mnie wzbudziła.

Zdecydowanie mnie nie rozśmieszyła....