Nigdy nie podchodziłam ze zbyt wielkim zapałem do książek serwowanych przez polskie szkolnictwo, jednak przed samą maturą postanowiłam nadrobić kilka pozycji, które według mnie mogły znaleźć się w tegorocznym arkuszu. Tsss... intuicja. Na pierwszy ogień poszła właśnie 'Dżuma', przyciągnęła egzotyczna choroba, a ja już zacierałam ręce na realistyczne opisy śmiercionośnej choroby piętnującej algierski Oran. Nic z tego. Jest po powieść ponadczasowa, parabola. Dżuma niejedno ma tutaj znaczenie, co pozwala spojrzeć na zadżumione mury miasta z różnych perspektyw zła. Choroba, nieoczekiwany kataklizm, wojna, czy najczystsze zło istniejące od zawsze w człowieku. Na tle choroby nakreślono bohaterów i to jak każdy z nich radzi sobie w nowej sytuacji, zmieniają się priorytety, zmienia się miasto. Doktor Bernard Rieux uparcie walczy z dżumą mimo świadomości nieuchronnej przegranej jest jak mityczny Syzyf, wtóruje mu Jean Tarrou organizujący grupy sanitariuszy, a paryski dziennikarz Raymond Rambert cechujący się egoizmem, przechodzi wraz z rozwojem choroby metamorfozę.
To pierwsza lektura, którą w liceum przeczyta...pożarłam w całości, a jestem pewna, że nieraz jeszcze do niej wrócę.

Nigdy nie podchodziłam ze zbyt wielkim zapałem do książek serwowanych przez polskie szkolnictwo, jednak przed samą maturą postanowiłam nadrobić kilka pozycji, które według mnie mogły znaleźć się w tegorocznym arkuszu. Tsss... intuicja. Na pierwszy ogień poszła właśnie 'Dżuma', przyciągnęła egzotyczna choroba, a ja już zacierałam ręce na realistyczne opisy śmiercionośnej...