No nie wiem. Nie mam pojęcia o czym jest ta książka, na pierwszy rzut oka wszystko jest tu jasne, tyranizująca matka, która swoje ambicje przerzuca na córkę; jest zahukana dziewczyna całkowicie podporządkowana woli matki. Mamy tu agresję i autoagresję. Mamy tu zmarginalizowanego i zlekceważonego ojca, tak to zwykle bywa w tych toksycznych i destrukcyjnych rodzinach, że tylko jeden rodzic się liczy. Niby to wszystko wstrząsające, wzruszające i w ogóle, a ja przez cała lekturę tkwiłam w przeświadczeniu, że ktoś mnie tu oszukuje, że stosując przewrotne, nieco wulgarne i nietypowe metafory; operując kanciastym i topornym językiem stara się zaszokować mnie: naiwnego czytelnika. Chociaż muszę przyznać, ze w warstwie narracyjnej podobało mi się bardzo, bo lubię takie eksperymenty językowe. Natomiast w warstwie fabularnej zupełnie się pogubiłam, po prostu nie wierzę w takiego bohatera, który jest całkowicie zniewolony i podporządkowany. Zrzucę tu zasłonę milczenia na fakt, że książka jest wyjątkowo niesmaczna i to w cale nie z powodu tych opisów, które się pojawiają, one są po to by mnie naiwnego czytelnika zaszokować, żebym powiedział Wow! Mocne! Co poradzę, ze widzę tu wydmuszkę?
Bo cóż takiego chce mi przekazać swoja kontrowersyjnością Jelinek? Przed czym mnie ostrzega, jakie wartości przekazuje? Ale cóż... w czasach gdy świat zachwyca się takim gniotem jak “Moja walka”, to Nobel dla Jelinek: ależ owszem, czemu nie?

No nie wiem. Nie mam pojęcia o czym jest ta książka, na pierwszy rzut oka wszystko jest tu jasne, tyranizująca matka, która swoje ambicje przerzuca na córkę; jest zahukana dziewczyna całkowicie podporządkowana woli matki. Mamy tu agresję i autoagresję. Mamy tu zmarginalizowanego i zlekceważonego ojca, tak to zwykle bywa w tych toksycznych i destrukcyjnych rodzinach, że...