Książka robi furorę, ponieważ uwielbiamy się śmiać z innych, sami jednocześnie chcąc pozostać nietykalnymi. Polska to taki trochę śmieszny kraj sprzeczności. Nie można na okładce umieścić słowa "gówno", dlatego tytuł "A year in merde" należy przetłumaczyć jako "Merde! Rok w Paryżu". A nuż czytelnik nie zrozumie... Można śmiać się z Francuzów i Anglików, ale broń Boże, żeby oni śmiali się z nas, bo to nieładnie przecież. Można się popukać w głowę, czytając o walce z francuską korupcją i biurokracją, tkwiąc jednocześnie w kilometrowej kolejce do urzędu, ze świeżutko zaklejoną kopertą w kieszeni. Taak, moim zdaniem można tu odnaleźć kilka ładnych analogii do polskiego piekiełka. Mnie osobiście ta książka nauczyła kilku rzeczy: jak zamawiać w Paryżu kawę i piwo, jak robić jedynie słuszny sos vinegrette. Przy okazji już nigdy nie zamorduję sera, ani nie potnę sałaty nożem. Książka ma więc walory edukacyjne, momentami nawet śmieszy, ale mnie osobiście nie zachwyciła. Ot takie jednorazowe czytadło. Chociaż gratuluję autorowi dystansu do samego siebie. Większy ma chyba tylko do Francuzów ;)

Książka robi furorę, ponieważ uwielbiamy się śmiać z innych, sami jednocześnie chcąc pozostać nietykalnymi. Polska to taki trochę śmieszny kraj sprzeczności. Nie można na okładce umieścić słowa "gówno", dlatego tytuł "A year in merde" należy przetłumaczyć jako "Merde! Rok w Paryżu". A nuż czytelnik nie zrozumie... Można śmiać się z Francuzów i Anglików, ale broń Boże, żeby...