Mija miesiąc (jest maj 2014), od momentu kiedy Ojciec Święty Franciszek po trwającym błyskawicznie procesie kanonizacyjnym wyniósł na ołtarze i ogłosił świętym naszego rodaka błogosławionego Ojca Świętego Jana Pawła II. Uczynił to łącząc tę kanonizację z drugą, również niezwykłego i wielkiego współczesnego papieża, Jana XXIII.
To wydarzenie było wynikiem trwającego od momentu śmierci Naszego papieża pragnienia wiernych, którzy zgromadzeni na uroczystości pogrzebowej wznosili wołania Santo Subito, święty natychmiast. W takiej opinii odchodził z tego świata Jan Paweł II, którego pontyfikat zapisał się złotymi zgłoskami w annałach historii. Zachowując jak najbardziej obiektywny opis i nie poddając się emocjom, trzeba z uznaniem przyznać, że Kościół jaki zastał w 1978 kiedy obejmował swój urząd, a ten w jakim umierał w 2005 roku to dwie różne rzeczywistości i to w znaczący sposób, i inne, ale przede wszystkim lepsze, bardziej otwarte na czasy i postępujące w świecie zmiany, przeorane i zranione, ale odżywające na nowo po komunistycznym ukąszeniu, dialogujące z innymi denominacjami, wsłuchujące się w głos świeckich, choć również boleśnie dotknięte skandalami i aferami pedofilskimi czy finansowymi. Kościół jednak, który nie na piasku, ale na skale jest zbudowany nosi mocno w sercu Chrystusowe zapewnienie, że bramy piekielne go nie przemogą, więc czasami nawet jeśli upada to z grzechu się podnosi, pokutuje i idzie dalej. Tak było zawsze w Jego historii. Kościołem głęboko ewangelicznym i duszpastersko nasyconym stał się dzięki Janowi Pawłowi. To jego wizja i radykalna postawa, by w pielgrzymkowym zapale, niczym pierwsi Apostołowie, dotrzeć z przesłaniem Chrystusa do wszelkich zakątków ziemi, nie zważając na to, jak w wielu z nich skomplikowana i trudna jest sytuacja Kościoła, i na jak wiele negatywnych działań jest on narażony. Biały kapłan był przede wszystkim świadkiem, taka była jego misja i tak widział swoje powołanie jako głowy Kościoła. Nie szczędząc sił i nie obawiając się konsekwencji nastawał w porę i nie w porę. Jego głos rozbrzmiewał głośno, nie milkł pod wpływem presji czy dyplomacji. Tak jak w Warszawie na Placu Defilad w samym środku komunistycznej rzeczywistości głośno wołał: Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi, tej ziemi. I przywiał wiatr, który zmienił dzieje naszej ojczyzny. A takich słów i takich wołań nie brakowało wszędzie tam, gdzie dobro człowieka zostało zagrożone, stłamszone, wykorzystane. W tym wyraża się jego świętość, nie działami, o które pytał Stalin: ile ich ma papież, lecz modlitwą i wezwaniem do niej zmieniać ten świat i ludzi na lepszych. O tym, czy się udało najlepiej świadczą owoce, a tych dzisiaj nie brakuje.

Mija miesiąc (jest maj 2014), od momentu kiedy Ojciec Święty Franciszek po trwającym błyskawicznie procesie kanonizacyjnym wyniósł na ołtarze i ogłosił świętym naszego rodaka błogosławionego Ojca Świętego Jana Pawła II. Uczynił to łącząc tę kanonizację z drugą, również niezwykłego i wielkiego współczesnego papieża, Jana XXIII.
To wydarzenie było wynikiem trwającego od...