Historia została spisana na blisko sześciuset stronach tomu pierwszego. Mimo sporej ilości niespójności i wzajemnych zaprzeczeń, czytałam publikację z wielką przyjemnością. To taka bajka dla dorosłych z wątkami tragicznymi i mocno przygodowymi. Jest to książka o silnej woli, walce o przetrwanie, przyjaźni, poznawaniu samego siebie i miłości. O zmianie systemu wartości. Znajdziecie tu też typowo ludzkie, złe cechy, czyli zawiść, nienawiść, walka o pieniądz i kłamstwo. Znalazło się tu wiele sytuacji powodujących wzrost adrenaliny czy współczucia. Czytając byłam pełna podziwu dla rozsądku, siły i mądrości Nicole, ale wyjątkowo nie podobał mi się jej sposób załatwiania spraw. Zawsze skupiało się to na krzykach, zabijaniu, odrąbywaniu rąk itp. Ktoś powiedział coś nie po myśli bohaterki - ta "go pobiła" i tak ciągle. Na dodatek autorki opisywały to w taki, jakby to była normalna rzecz - "Powiedziała, gdy skończyła już bić kuzyna...". Chwilami było też zabawnie, chociaż nie jestem przekonana, czy takie założenie miały pisarki. Uśmiałam się czytając jak Nicole walcząc z kuguarem, zostaje przywódczynią stada kóz, którym swą odwagą zaimponowała.


Pisałam wcześniej o niespójnościach i zaprzeczeniach. Zastanawia mnie fakt dlaczego od razu nie usunięto tych ludzi, zamiast dawać im to wszystko - kosmici mieli w tym swój cel? Druga rzecz to fakt, że planeta wyleczyła wszystkich z chorób, a zaraz potem Betsy umiera na zator serca, a jeden z panów choruje na grzybicę jąder. Wyraźnie pisze, że tych, których nie stać na lekarza, umierają. Antybiotyki są w cenie, jedno przeczy drugiemu. Długo też nie mogłam pojąć dlaczego kobiety głodują, mając hodowlę turów, kóz i królików, i w pewnym momencie mnie olśniło... najpierw trzeba wyrzec się wielu rzeczy żeby później móc coś mieć.


Niektóre zdania czy opisy są piękne i wartościowe, a inne jakby urwane w połowie, nie do końca jasne i niewystarczająco opisane. "Nicole nie wiedziała co z nimi zrobić więc ich zabiła". "Nicole skonstruowała maszynę". itd itp. Te wątki są za krótkie, nic nie wyjaśniające, wyrwane z szerszego opisu i wyraźnie spłycone. Powieść ma dużo stron i odnoszę wrażenie, że spłycając wątki, autorki chciały ją skrócić, co w tym przypadku nie było dobrym wyborem.

Pochłaniając kolejne strony zastanawiałam się i porównywałam życie tamtych rozbitków, z dzisiejszym życiem na ziemi. Czy teraz też nie jest tak, że jedni pracują, a inni całe życie spoczywają na laurach zazdroszcząc tym drugim? Czy teraz nie jest tak, że jedni chcą, a drudzy nie? Bo my ludzie właśnie tacy jesteśmy. Cywilizowani zdawać by się mogło, a zabijający, kradnący i gwałcący.


"Wszędzie, gdzie są ludzie, będą się zdarzały takie... sytuacje. To takie ludzkie."(...) "Rzygać mi się chce. Rzygać mi się chce, że też jestem człowiekiem."

Może powieść nie jest napisana super literackim językiem i może niektóre zdania są trochę "od czapy" , ale i tak całość jest piękna i bardzo, bardzo wciągająca. Podejrzewam, że gdyby nie fakt, że piszę o tym recenzję, to nawet bym się nad tymi brakami nie zastanawiała lub zwyczajnie ich nie zauważyła. Komu bym ją poleciła? Wszystkim, dosłownie. Każdy znajdzie tu coś dla siebie i nikt nie będzie się nudził.

Historia została spisana na blisko sześciuset stronach tomu pierwszego. Mimo sporej ilości niespójności i wzajemnych zaprzeczeń, czytałam publikację z wielką przyjemnością. To taka bajka dla dorosłych z wątkami tragicznymi i mocno przygodowymi. Jest to książka o silnej woli, walce o przetrwanie, przyjaźni, poznawaniu samego siebie i miłości. O zmianie systemu wartości....