Gwiazdki dotyczą komiksu wersji papierowej.
Dla słuchowiska między 8 a 9 bym się zastanawiał.
Wpierw podzielę się wrażeniami z lektury komiksu, kilka akapitów niżej krótko o słuchowisku.

Wiedźmin: Dom ze szkła daje nam tę możliwość, że możemy podejrzeć jak Amerykanie interpretują nasz kulturalny produkt eksportowy: Geralda z Rivii.
W moim odczuciu ich interpretacja wypadła słabo, zbyt wiele elementów zgrzyta, by komiks uznać za produkt udany.
Sama koncepcja horroru a nie klasycznego fantasy mnie zachęciła do lektury. Padające przy premierze nazwisko Mika Mignola jeszcze bardziej. Szybka wizyta w empiku, który miał wyłączność (i wyższą cenę z tej okazji) i wyleczyłem się z "muszę to mieć".
Okładka - znane nazwisko, rozpoznawany styl. I powstał okładkowy koszmarek. Zasłonić tytuł i spytać się fana komiksu co jest na okładce. Moja odpowiedź: Hellboy, ale ktoś mu ryja na biało przemalował. Postać z okładki ma nawet łapę przerośniętą jak Hellboy, co z tego, że lewą a nie prawą. I ten miecz, większy od postaci, na pewno nie jest wiedźmińskim orężem. Autor Hellboya i Loba tym razem się nie popisał. Nazwisko scenarzysty i rysownika Wiedźmina nic mi nie mówiły. Kompletne zero. Dlatego przestałem się dziwić, że polski wydawca zdecydował się na zmianę okładki i zatrudnienie do tego kogoś znanego. Choć okładka z jednego z zeszytów wydanego przez Dark Horse jest całkiem fajna, prosto i skutecznie pokazuje zawartość komiksu a i trzyma klimat.
Scenariusz - Paul Tobin, dla mnie nazwisko kompletnie nieznane, wygrzebałem, ze pracował przy kilku tomach Marvel Adventures i jakieś pocieszne historyjki do gry Plants vs. Zombie. Jaki jest jego Wiedżmin? Mało oryginalny. Fabuła dość przewidywalna, dla mnie nie poradził sobie z budowaniem napięcia na kadrach komiksu, nierówne tempo, zamiast budować nastrój, to momentami nudziło. Bójka, seks, bójka, trochę gadani o miłości i do domu - takie fanfiction. I poza ten poziom nie wyrastające.
Rysunki - Joe Querio, ten Pan to chyba opróćz Wiedźmina nic więcej nie rysował. Próba podrabiania stylu znanego z innych komiksowych horrorów, choćby wspomnianego wcześniej Hellboya. Dla mnie słabo. Niechlujnie, zwłaszcza przy rysowaniu twarzy postaci. I na sporej ilości kadrów przydałoby się więcej szczegółów. Zastosowanie ciemnych kolorów tuszu nie wystarczy, żeby wykreować nastrój grozy.

Pozycja Wiedźmin: Dom ze szkła, jest w sumie wydawnictwem dla fanów, ze świata. Każda większa produkcja, czy to filmowa, czy gra, ma swoje takie produkty. Rzadko co z tego wyróżnia się, dorównuje pierwowzorowi. Tworzą i rozbudowują świat.
Książki Sapkowskiego są "kamieniem węgielnym, gra Wiedźmin "kamieniem milowym. A komiks chyba tylko żwirem na drodze Wiedźmina.
Zawiodłem się na tej pozycji.

Ale jest coś co ratuje ten komiks:
SŁUCHOWISKO ze Studia Sound Tropez.
Do kupienia - niestety nie. Dodatek do gry Wiedźmin 3.
Ze słuchowisk z tego studia jest to jedna z najlepszych pozycji, tuż obok Kajko i Kokosz: szkoła latania. A że to dwa różne klimaty, komedia i horror, słuchowisko Wiedźmin przebija się na pierwsze miejsce. Jest znacznie lepsze od komiksu, choć na nim bazuje. Scenarzysta słuchowiska poprawił nawet kilka błędów Tobina. Ba, naprawili nawet dowcip o trollu, który Gerard opowiada.
Klimat słuchowiska dopiero teraz widzę, co chciano osiągnąć w komiksie i co się rysownikowi nie udało. Lektorzy: przyjemnie się słucha, pasują do ról, choć początkowo sukkub mnie trochę irytował, interpretacja ze słuchowiska i tak jest o niebo lepsza, niż to co sobie mogłem wyobrazić przeglądając karty komiksu. Jejciu, jakby pracowali z całkiem innym materiałem źródłowym. Majstersztyk.

Gwiazdki dotyczą komiksu wersji papierowej.
Dla słuchowiska między 8 a 9 bym się zastanawiał.
Wpierw podzielę się wrażeniami z lektury komiksu, kilka akapitów niżej krótko o słuchowisku.

Wiedźmin: Dom ze szkła daje nam tę możliwość, że możemy podejrzeć jak Amerykanie interpretują nasz kulturalny produkt eksportowy: Geralda z Rivii.
W moim odczuciu ich interpretacja...