Zdecydowanie bardziej historia dynastii niż Rosji pod panowaniem Romanowów. Montefiore przy konstruowaniu opowieści korzysta z korespondencji poszczególnych władców, a także wspomnień bądź dzienników w tych nielicznych przypadkach gdy rosyjscy carowie takie po sobie pozostawili. Skoncentrowanie się na tego rodzaju źródłach jest na swój sposób interesujące, a książka staje się intrygująca, jednak należy zwrócić uwagę, że autor skupia się przez też przy tym na dworskich skandalach, romansach i intrygach związanych z poszczególnymi władcami. Wielka historia Rosji i przemian jest tutaj obecna, jednak chwilami nieco w tle. Książka przypomina zresztą w swojej konstrukcji i narracji jedno z poprzednich dzieł Montefiore'a czyli "Dwór czerwonego cara". Kto czytał tą pozycję ten będzie wiedział czego się spodziewać. Należy też dodać, iż ze względu wspomniany przez ze mnie dobór źródeł książka zdecydowanie najwięcej miejsca poświęcono ostatnim władcom z dynastii (ponad jedna trzecia książki to okres od panowania Aleksandra II do śmierci Mikołaja II).

Szkoda, że tak mało miejsca Montefiore poświęcił wątkom związanym z Polską. Mamy tutaj ledwie wzmianki na ten temat, w których nie zabrakło zresztą błędów i uproszczeń. Autor pisze m.in., że w czasie Wielkiej Smuty w Rzeczpospolitej Obojga Narodów paraliżowało liberum veto, króla natomiast wybierał Sejm. Branka do wojska, która stała się katalizatorem wybuchu powstania styczniowego jest natomiast jego zdaniem dziełem gubernatora wielkiego księcia Konstantego (nazwisko Wielopolskiego, mimo że nie był postacią anonimową na carskim dworze). Jedyną postacią, której poświęcono nieco więcej miejsca to książę Adam Jerzy Czartoryski. Szkoda, ale cóż anglosascy historycy (w większości) niestety przyzwyczaili do takiego podejścia do naszej historii...

Pomimo poczucia pewnego niedosytu ze względu na wspomniane uproszczenia i swego rodzaju pogoń za sensacjami, to muszę przyznać, że książka jest świetnie napisana i niesamowicie wciąga, pozwala przy tym przyjrzeć się historii Rosji z nieco odmiennej perspektywy.

Zdecydowanie bardziej historia dynastii niż Rosji pod panowaniem Romanowów. Montefiore przy konstruowaniu opowieści korzysta z korespondencji poszczególnych władców, a także wspomnień bądź dzienników w tych nielicznych przypadkach gdy rosyjscy carowie takie po sobie pozostawili. Skoncentrowanie się na tego rodzaju źródłach jest na swój sposób interesujące, a książka staje...