Jak to możliwe, że inne kultury posiadają tak szeroką wiedzę na temat wierzeń swoich przodków, gdy naszych (słowiańskich) należy się w dużej mierze domyślać? Nawet Rzym będący kolebką chrześcijaństwa zachował pamięć o swoich starych bogach, gdy my starając się mu przypodobać, spaliśmy świątynie naszych, a ich podobizny wrzuciliśmy do rzek, by spłynęły wraz z nurtem do morza. Sama znajomość panteonu starosłowiańskich bóstw nie zagraża przecież powrotem na łono Świętowita, a nic tak skutecznie nie zubaża tożsamości, niż odcinanie się od własnych korzeni.

Rozpoczęło się niczym w „Księdze Rodzaju” od nicości, pośrodku której zamiast Boga wirowało mikroskopijne jajo. To w jego wnętrzu znajdował się uśpiony Stwórca. W końcu jajo pękło i rozlało się wokół Wszechmorze, a przebudzony Świętowit podzielił ten bezkres na trzy światy: niebo, piekło i ziemię. Jak wygląda ta ostania i kto ją zamieszkuje jest już zasługą jego synów, którzy żyli we względnej zgodzie aż do czasu pojawienia się pierwszego człowieka. Tak mniej więcej rozpoczyna się ta opowieść. Dowiecie się z niej jak interpretowali rzeczywistość nasi dalecy przodkowie; czym tłumaczyli zmienność pór roku, czemu ich zdaniem wilk wył do księżyca, a bocian przynosił dzieci.

Spytacie skąd to wszystko autor mógł wiedzieć, przecież pisałem o dużej roli domysłów w tej dziedzinie? Prasłowiańskie wyobrażenie świata starają się odkryć historycy, archeolodzy, etnografowie, a przede wszystkim religioznawcy i lingwiści. Pan Łukasz Wierzbicki przyznaje się do nadużyć, swobodnego mieszania i czerpania inspiracji z ich badań, a także baśni i folkloru. W drugiej połowie książki zatytułowanej „Od autora – dla tych, którzy lubią wiedzieć więcej” wraca do opowiedzianych już historii, by w sposób przystępny dla młodego odbiorcy poprzeć je obszerną bibliografią. Obfituje ona w zdjęcia przyrody oraz naniesione na nie rysunki i szkice postaci mitycznych, co daje w paru przypadkach naprawdę ciekawy efekt. Największą jednak jej ozdobą jest język autora i sposób prowadzenia narracji; po mistrzowsku wprowadza atmosferę baśniowości i wciąga w nią czytelnika. Książka ta powinna znaleźć się na półce każdego dziecka i to na długo przed "Mitologią" J. Parandowskiego.

Jak to możliwe, że inne kultury posiadają tak szeroką wiedzę na temat wierzeń swoich przodków, gdy naszych (słowiańskich) należy się w dużej mierze domyślać? Nawet Rzym będący kolebką chrześcijaństwa zachował pamięć o swoich starych bogach, gdy my starając się mu przypodobać, spaliśmy świątynie naszych, a ich podobizny wrzuciliśmy do rzek, by spłynęły wraz z nurtem do...