Przynajmniej raz w życiu większość ludzi zastanawiała się nad tym, jakby to było, gdybyśmy w codziennej gonitwie, walce, mozolnej wspinaczce – jak zwał tak zwał – nie tylko na chwilę się zatrzymali, ale po prostu się poddali. Nie poprzez strzelenie sobie w łeb – to byłby walkower albo wykluczenie z zawodów – ale poprzez zupełne zaprzestanie walki z codziennością. Gdybyśmy przestali pracować, albo mimo pojawiania się codziennie w pracy, sabotowali ją. Gdybyśmy przestali w jakikolwiek sposób przykładać się do budowania relacji towarzyskich rodzinnych, stając się zupełnie obojętnymi dla swoich bliskich. Stephen King chyba też się zastanawiał, a swoje rozmyślania, jak to ma w zwyczaju, przelał na papier.

Bart Dawes to właśnie facet, który wcielił te plany w życie. I co się okazało? Że w świecie, w którym każdy ma do odegrania jakąś rolę, bierność szybko zaczyna być widziana jako z jednej strony jawny opór przeciw fundamentom społeczeństwa, a z drugiej – szaleństwo. Dawes jednak, pomijając lekką schizofrenię, szalony nie jest. W pewnym sensie uświadamia sobie jednak skalę swojej bezsilności wobec bezdusznej machiny zwanej życiem, miażdżącej wszystko i wszystkich, co dostanie się między jej tryby. Tragiczne wydarzenie z przeszłości w połączeniu ze przypadkiem sprawiają, że coś w nim pęka i postanawia być tą drobiną, która wyjątkowo mocno da się we znaki wspomnianej machinie.

„Ostatni Bastion” to książka o nieposłuszeństwie. O bólu, który niezaleczony, może wykręcić człowieka na opak, a także dowód na to, jak niewiele trzeba, by ze zwykłego Kowalskiego (albo Johna Doe) uczynić walczącego z wiatrakami buntownika. Jeśli przebrniecie przez pierwsze kilkadziesiąt stron, kiedy King mozolnie wprowadza nas w szczegóły życia Bartona, później pójdzie zdecydowanie z górki.

Przynajmniej raz w życiu większość ludzi zastanawiała się nad tym, jakby to było, gdybyśmy w codziennej gonitwie, walce, mozolnej wspinaczce – jak zwał tak zwał – nie tylko na chwilę się zatrzymali, ale po prostu się poddali. Nie poprzez strzelenie sobie w łeb – to byłby walkower albo wykluczenie z zawodów – ale poprzez zupełne zaprzestanie walki z codziennością. Gdybyśmy...