"Możesz żyć tak, żeby sprawiać przyjemność innym, albo tak, żeby sprawiać przyjemność sobie."

Zetknęłam się z tym tytułem, gdy przeglądałam nowe opinie na tym portalu. Nie wiem co mnie bardziej zachęciło. Tytuł? Opis? Może opinia, która w zasadzie nie była w 100% pozytywna? Nieważne, ważne jest to, że książka ma w sobie to coś. Coś co nie pozwala się od niej oderwać.

Echo Emerson. Dawniej popularna i lubiana w całej szkole dziewczyna. Dzisiaj wycofana świruska z dziwnymi bliznami na rękach. Echo nie pamięta nic z tamtego wieczoru, gdy blizny pojawiły się na jej ciele. Aktualnym i jedynym jej marzeniem jest powrót do normalności.

Noah Hutchins. Niebezpieczny i zabójczo przystojny. Całe jego idealne życie legło w gruzach wraz z domem, który strawił pożar. Od tej chwili wszystko jest inaczej. Nie angażuje się w żadne związki, oprócz tych na jedną noc. Tak jak Echo, również pragnie normalności.

Pozornie nic ich nie łączy. Jednak z dnia na dzień przyciąganie między nimi staje się coraz silniejsze. Czy dadzą sobie szansę na miłość? Czy doczekają się normalności?

Tematy, które porusza w książce autorka są ciężkie. Strata bliskich, brak kontroli nad własnym życiem i brak zaufania do osób, które chcą dla nas teoretycznie jak najlepiej. Główni bohaterowie doświadczyli tego samego. Życie odebrało im to co było dla nich najważniejsze. Przestali się angażować, kochać i mieć nadzieję.

Podobne problemy i przejścia zbliżają do siebie ludzi. Tak było i w tym przypadku. Choć z początku Echo i Noah nie darzyli się sympatią, z czasem zaczęli ufać sobie nawzajem. Pojawiła się między nimi więź, której nie dało się rozerwać.

Nie podobało mi się w książce tylko to, że autorka za szybko rozwinęła relację między głównymi bohaterami. Nie jest to, aż tak istotne, ale lubię gdy wszystko dzieje się w znacznie wolniejszym tempie.

Katie McGarry zmierzyła się również z problemem, jakim jest brak akceptacji ze strony innych ludzi. Niektórych nie rusza opinia innych, ale nie wszystkich. Są ludzie, którzy szukając akceptacji zatracają przy tym samego siebie. Stają się kimś, kim nie są. Przestają być sobą, tylko po to, by uzyskać choć cień szansy na przyjaźń czy miłość. Przecież miłość powinna być bezwarunkowa, przynajmniej ta rodzica do dziecka.

Literatura młodzieżowa też może być mądra i mieć przekaz. Pomimo schematyczności może dotykać różnych aspektów naszego życia. Wnosić do naszego życia wartości i zmieniać poglądy na różne sprawy. Tak jest w tym przypadku.

"Przegrałem i jednocześnie wygrałem. Przegrałem dawne marzenia, ale wygrałem nowe."

"Przekroczyć granice" to książka, w której główni bohaterowie dojrzewają ze strony na stronę. Ślepo zapatrzeni w cele, które sobie narzucili zapominają, że życie to nie tylko walka. Z czasem dostrzegają, że życie to również przyjemność. Zaczynają żyć dla siebie, dostrzegając przy tym możliwości jakie oferuje pogodzenie się z przeszłością.

Jednak pogodzić nie oznacza zapomnieć. Ból wraca, blizny zostają, ale z czasem stają się znośniejsze.

"Rany się zabliźniają i nie zawsze masz wrażenie, jakby haratał cię nóż. Ale kiedy najmniej się tego spodziewasz, pojawia się ból, który ci przypomina, że nic już nigdy nie będzie takie samo."

Polecam.

"Możesz żyć tak, żeby sprawiać przyjemność innym, albo tak, żeby sprawiać przyjemność sobie."

Zetknęłam się z tym tytułem, gdy przeglądałam nowe opinie na tym portalu. Nie wiem co mnie bardziej zachęciło. Tytuł? Opis? Może opinia, która w zasadzie nie była w 100% pozytywna? Nieważne, ważne jest to, że książka ma w sobie to coś. Coś co nie pozwala się od niej oderwać....