„One-Puch Man”, to kolejny tytuł, który brałam w ciemno. Niby, co jakiś czas manga przykuwała mój wzrok, a wszelkie uwagi na jej temat, tylko zachęcały mnie do zapoznania się z nią, ale nigdy nie udało mi się sprawdzić, czy faktycznie jest czymś dla mnie. Jak to mówią, raz kozie śmierć, tym razem się jednak skusiłam i postanowiłam, chociaż spróbować przeczytać komiks… nawet nie sprawdzałam zwykłego opisu, aby przez przypadek nie nastawić się na coś konkretnego, wolałam iść na żywioł. „Co ma być, to będzie” – te słowa były moim mottem. Czy opłacało się tak ryzykować?

Co może zrobić przeciętny młody mężczyzna, któremu po raz kolejny, nie udało się dostać pracy? Poddać się!
Saitama zmęczony i zniechęcony swoją kolejną porażką, spokojnie wracał do domu, do czasu, kiedy to na jego drodze stanął potwór. Chłopak niechętnie stawia mu czoła i tym samym odnajduje swój nowy cel w życiu! Po tym wydarzeniu poddał się „morderczemu” treningowi, po którym jego siła i wygląd uległy zmianie. Teraz wystarczy mu tylko jeden cios, by pokonać swego przeciwnika!
To błogosławieństwo, czy może jednak przekleństwo?


No cóż, ubawiłam się podczas lektury tej mangi. Już na samym początku przywitała mnie niezwykle znajoma postać, która nawet podobnie się nazywała, co zapewne było celowym zabiegiem. Zapewne znalazło się tam jeszcze kilka nawiązań do innych znanych tytułów, niestety, nie jestem w stanie dopasować tej reszty. Wiem jedno, a nawet jestem przekonana, że to jednak była dobra decyzja i nawet jeśli komiks nie dostarczy mi zbyt wielu emocji, to pewnie, chociaż mój humor wiele na tym zyska. Przynajmniej na razie, wszystko jest na dobrej drodze, by tak było. One-Puch Man przypadł mi do gustu i jestem ciekawa, jak będzie wyglądała dalej nasza wspólna przygoda…

Saitama był zwykłym, szarym obywatelem. Nie prowadził zbyt satysfakcjonującego życia, nawet nie potrafił znaleźć zwykłej pracy. Zmęczony taką egzystencjom, dostał jedną szansę, która zmieniła go w samozwańczego obrońcę sprawiedliwości, tylko… nawet to w pewnym momencie odebrało mu wszelką motywację. Przecież nie ma żadnej zabawy, kiedy każdego przeciwnika wykańcza się jednym ciosem. Nie ma jak się doskonalić, kiedy już jest się idealnym, najsilniejszym i najlepszym… chyba że znajdzie się ucznia, który za wszelką cenę będzie chciał pobierać nauki. Może to, zmieni coś w tym nudnym życiu Saitamy… Życie znów zakpiło z Saitamy i pokazało mu, że nie zawsze jest tak, jakbyśmy tego oczekiwali i nawet bycie superbohaterem, może być nudną robotom.

One-Puch Man jest dość specyficznym tytułem. Niby nie ma w nim nic szczególnego, bo co jest ciekawego w komiksie, gdzie, co chwile trzeba zmieniać przeciwnika, bo po jednym ciosie, jest już niezdolny do walki, ale intryguje tą swoją otoczką szarej beznadziejności, brakiem głębszej motywacji, a także humorem. Ot, taka szara zwykła rzeczywistość z przykrym obowiązkiem ratowania świata przed potworami. To może się udać, a nawet powiem więcej, One-Puch Man już dawno zdobył grono wiernych fanów, więc pozostaje mi tylko przyglądać się, w jakim kierunku to wszystko będzie się rozwijać!

Początki zawsze bywają trudne, zanim poznamy dobrze bohaterów ich cechy rozpoznawcze, czy charaktery, zazwyczaj musi upłynąć trochę czasu, czy też precyzyjniej określając — stron. W tym przypadku z góry jest założone, kto, jaki ma być, więc pozostaje kwestia obserwacji, czy postacie przechodzą jakąś wewnętrzną przemianę, a patrząc na to, że mamy ich tylko dwie, to nie jest trudne zadanie (oczywiście, nie licząc pojawiających się przeciwników). Dodatkowo w tym czasie możemy delektować się przyjemną dla oka kreską, która ubarwia nam każdy kadr i świetnie oddaje najdrobniejsze szczegóły otoczenia, czy dynamiki. Choć szczerze przyznam, że Saitama jest rysowany w bardzo specyficzny sposób, jakby nieco „nie pasował” lub też „uciekł” z innej mangi, ale to tylko bardziej potęguje w czytelniku odbiór tej jego beznadziejności. A może to tylko jest takie moje wrażenie...



Moja ocena: 6/10

„One-Puch Man”, to kolejny tytuł, który brałam w ciemno. Niby, co jakiś czas manga przykuwała mój wzrok, a wszelkie uwagi na jej temat, tylko zachęcały mnie do zapoznania się z nią, ale nigdy nie udało mi się sprawdzić, czy faktycznie jest czymś dla mnie. Jak to mówią, raz kozie śmierć, tym razem się jednak skusiłam i postanowiłam, chociaż spróbować przeczytać komiks… nawet...