Grzechem jest być fanem Stephena Kinga, a nie przeczytać jego pierwszej powieści.
Książka krótka i nawet jak czytałem ją głównie podczas 15-minutowych przerw pomiędzy zajęciami na uczelni, zdołałem ją pochłonąć bardzo szybko.
Żałuję, że najpierw obejrzałem najnowszą ekranizację, a dopiero potem przeczytałem (ale obejrzałem ją jeszcze kiedy nie znałem Kinga i nie wiedziałem, że to on jest twórcą Carrie, więc chyba można mi wybaczyć).
No i ta okładka. Wszędzie w księgarniach spotykałem okładki z promowaniem najnowszej ekranizacji. Tak szczerze, to nie podoba mi się ona. Dlatego przeszukałem internet, aby zdobyć tą boską okładkę z piękną, mroczną Carrie, której bordowe oczy świecą z lekkim promyczkiem, a dłonie ociekają krwią. Jedna z wielu okładek Prószyńskiego i S-ki, którą po prostu pokochałem.

Telekineza. To właśnie ta umiejętność wyróżnia Carrie ponad wszystkich innych ludzi. Moc potężna i wystarczająca, by narobić sporo bałaganu. No i czemu by jej nie wykorzystać, skoro istnieje, a nasi szkolni gnębiciele robią wszystko, aby tylko nam utrudnić życie? Na początku bardzo współczułem Carrie. Sam w gimnazjum byłem nieco poniżany. Może nie do takiego stopnia jak Carrie, ale rutynowe wyzwiska pod moim adresem nie poparte żadnymi argumentami spowodowały, że podczas czytania potrafiłem zrozumieć uczucia bohaterki. Potrafiłem również zrozumieć motywy jej działania. Ale czy posunąłbym się do tego, czego dokonała Carrie?
To jest ta smutna część horroru, w jakim czytelnik bierze udział. Obserwowanie tego jak ofiara staje się oprawcą. Jest to okrutne, niewybaczalne, ale przede wszystkim smutne. I chociaż ludzie życzyli, aby w piekle smażyła się Carrie White, polubiłem ją od samego początku. Carrie została opisana przez Stephena Kinga jako naprawdę piękna dziewczyna. Nie miała takiej budowy ciała jak większość dziewcząt z jej szkoły, miała typowy dla jej wieku trądzik, ubierała się w średniowieczną modę narzuconą przez jej matkę fanatyczkę. Ale była piękna i można było to wyczuć. Z charakteru miła, ale bojaźliwa przez otaczających ją ludzi. Utalentowana szwaczka, której kreacji można pozazdrościć. Była idealnym "materiałem"(że tak brzydko ujmę) na przyjaciółkę, na ukochaną dziewczynę być może dla jakiegoś szczęśliwca. Jednak nie dano jej tej możliwości. Ani ze strony rodziny, ani ze strony szkolnego środowiska.
Jedni z silną wolą zignorują swoich prześladowców, inni zamkną się w sobie i odizolują się od świata, jeszcze inni w krytycznym punkcie odbiorą sobie życie, a ci z najbardziej skrzywdzonym umysłem i sercem staną się jeszcze gorsi od swoich oprawców wszystkich razem wziętych.

Grzechem jest być fanem Stephena Kinga, a nie przeczytać jego pierwszej powieści.
Książka krótka i nawet jak czytałem ją głównie podczas 15-minutowych przerw pomiędzy zajęciami na uczelni, zdołałem ją pochłonąć bardzo szybko.
Żałuję, że najpierw obejrzałem najnowszą ekranizację, a dopiero potem przeczytałem (ale obejrzałem ją jeszcze kiedy nie znałem Kinga i nie wiedziałem,...