Oryginalne spojrzenie na biblijne postacie i ich losy, utrzymane w konwencji żonglowania stylem, formą, a przede wszystkim treścią.

Oprócz licznych odniesień do Starego Testamentu znajdujemy tu motywy zaczerpnięte z Tory, Koranu, a nawet mitologii greckiej i "Odysei" Homera. Nad tym wszystkim unosi się duch współczesności, gdyż bohaterowie posługują się pikantnym, a nawet wulgarnym językiem, anioły i biblijni patriarchowie przeklinają i bez ogródek dyskutują o seksie, tytułowe córki Lota zachowują się nieraz jak tirówki, ich synowie przypominają dresiarzy...

Ciekawe są nowe i przekształcone treści. R. Praszyński nadaje żonie Lota imię Adit, chociaż w Biblii go nie ma; losy Hioba przypisuje kobiecej postaci - poddanej próbie królowej.

Niestety, w pewnym momencie ta żonglerka zamienia się w cyrkową błazenadę, zwłaszcza, gdy autor zaczyna łączyć postacie starotestamentowe i nowotestamentowymi (np. pisząc o ślubie Sary z Jezusem) oraz pokazuje w jednym miejscu i czasie bohaterów, którzy nigdy się nie spotkali.
Nie jest to obrazoburcze, ale po prostu trąci przesytem. A co za dużo, to niezdrowo.

Plusem jest zróżnicowana forma - oprócz narracji trzecioosobowej mamy tu listy wnuków Lota oraz prozę szkatułkową.

Dzięki temu całość czyta się przyjemnie i szybko.

Książka - mimo lekkiego charakteru - nie jest pozbawiona refleksji. Pojawiają się one m.in. w rozmyślaniach Mei, która nie może pojąć, jak dobry Bóg-Ojciec mógł ukarać swoje dzieci, zsyłając na nie morze ognia i jak mógł poddać trudnej próbie Abrahama.
Jest też kilka drastycznych fragmentów (np. kazirodczy gwałt na córce Lota).

Oryginalne spojrzenie na biblijne postacie i ich losy, utrzymane w konwencji żonglowania stylem, formą, a przede wszystkim treścią.

Oprócz licznych odniesień do Starego Testamentu znajdujemy tu motywy zaczerpnięte z Tory, Koranu, a nawet mitologii greckiej i "Odysei" Homera. Nad tym wszystkim unosi się duch współczesności, gdyż bohaterowie posługują się pikantnym, a nawet...