Trudno się z W. Pasiutem nie zgodzić co do tego, że w pracach o Aleksandrze aspekt działań morskich był dotąd pomijany. Jego monografia (przerobiona wersja doktoratu) znakomicie tę lukę wypełnia. Fachowo, odwołując się do źródeł i obszernej literatury naukowej, przedstawia działania floty Aleksandra w okresie jego wielkiej wschodniej epopei, szczególnie - co zrozumiałe - w latach 334-333, czyli wówczas, gdy morski teatr wojny z Persją był szczególnie istotny. Zwróciła moją uwagę niezwykła klarowność wywodu: Pasiut bardzo precyzyjnie i zrozumiale przedstawił tytułową aktywność morską wielkiego Macedończyka i swoje własne tezy z nią związane. Przede wszystkim Autor potwierdza przyjętą zasadniczo w historiografii opinię o kluczowym znaczeniu braku działań zaczepnych ze strony floty perskiej dla wyniku całej kampanii.

Szukałem w tej monografii zwłaszcza informacji o polityce morskiej Aten w tej epoce i nie zawiodłem się. Zaintrygowała mnie np. teza, że Aleksander zachował umiarkowanie w swej polityce wobec Ateńczyków, aby mieć w Grecji jakąś równowagę dla pozostawionego w Macedonii regenta Antypatra, któremu nie do końca ufał. Coś w tym może być! Czasem czytelnik może odnieść wrażenie, że Autor przypisuje aktywności morskiej zbyt duże znaczenie, niemniej mnie osobiście przekonał do uznania istotnej roli działań morskich w wyprawie Aleksandra. Chętnie sięgnę po kolejne publikacje W. Pasiuta, bo to jedyny obecnie autor piszący po polsku o flotach starożytnej Grecji.

Tomasz Babnis

Trudno się z W. Pasiutem nie zgodzić co do tego, że w pracach o Aleksandrze aspekt działań morskich był dotąd pomijany. Jego monografia (przerobiona wersja doktoratu) znakomicie tę lukę wypełnia. Fachowo, odwołując się do źródeł i obszernej literatury naukowej, przedstawia działania floty Aleksandra w okresie jego wielkiej wschodniej epopei, szczególnie - co zrozumiałe - w...