"Sometimes the loudest people have the most to hide."

River Savage po raz kolejny udowodniła, że wie co robi pisząc swoje książki. Nie da się już dłużej ukryć, że uzależniłam się od jej pióra i choć może nie wybija się przed szereg pośród innych powieści, to jednak intensywność emocji w jej wykonaniu zdecydowanie do mnie przemawia.
Tom trzeci opisuje losy kobieciarza Jessie, który już od początku serii był bardzo zagatkowa i interesująca postacią, a jego relacja z pielęgniarką Bell nie była ani odrobinę zaskoczeniem, gdyż i ona sporadycznie pojawiała się w fabule. Mimo przyjemnego klimatu i ciekawej historii tych dwojga, książka wypada troszeczkę słabiej w moim odczuciu od poprzedniczek. Największy problem miałam z samą Bell - nie pojmowałam jej postępowania, zarówno na początku jak i na końcu powieści. Jej niedecydowanie i gwałtowne zmiany wydawały się dziecinnymi zagrywkami, słabo uzasadnione, impulsywne, podczas gdy Jessie jest tutaj momentami naprawdę nieprzyjemny i choćby nie wiem co cięzko byłoby mi po jego słowach w jej kierunku przejść z tym do porządku dziennego tak jak ona to zrobiła. Nie do końca też zroumiałam zamysł autorki dotyczący Jessie i jego ojca - a dokładnie moment w którym Jessie odnajduje spokój po przeczytaniu jego listu - osobiście nie widze tu powodu do spokoju. Na jego miejscu nadal bym czuła to co czuł do tej pory, no ale widocznie nie pojmuje pewnych mechanizmów, lub faktycznie autorka popłynęła z tematem...

Uzalezniająca i przyjemna seria - serdecznie polecam czytelnikom, którzy chcą odetchnąć przy lekkiej lekturze.

"Sometimes the loudest people have the most to hide."

River Savage po raz kolejny udowodniła, że wie co robi pisząc swoje książki. Nie da się już dłużej ukryć, że uzależniłam się od jej pióra i choć może nie wybija się przed szereg pośród innych powieści, to jednak intensywność emocji w jej wykonaniu zdecydowanie do mnie przemawia.
Tom trzeci opisuje losy kobieciarza...