Od razu mogę powiedzieć, że ta książka trafia na listę moich ulubionych w dorobku Stephena Kinga.
Dość dawno temu widziałam ekranizację z Piercem Brosnanem, ale mimo tego zakończenie było dla mnie niespodzianką, bo z reguły nie mam pamięci do filmów :)
Nie poleciłabym tej książki raczej komuś, kto z Kingiem dopiero zaczyna, ale dla kogoś, kto ma już jakieś poglądy o jego literaturze będzie to niezła gratka.
Początkowe 100-120 stron nudzi niemiłosiernie - trzeba to przyznać. Poznajemy Mike'a - pisarza, któremu niespodziewanie zmarła żona (nikt bowiem nie spodziewa się śmierci w wieku około 30stu lat). Główny bohater ma plus/minus 40 lat, próbuje otrząsnąć się po tej tragedii, przeżywa pierwszy w swoim życiu kryzys twórczy, gdzie każda próba napisania choćby zdania nowej powieści kończy się atakiem paniki, wymiotami, palpitacjami serca itd. Mieszka w Derry, ale pragnie przenieść się do domku nad jeziorem, który to nazwany został na cześć czarnoskórej piosenkarki z początku dwudziestego wieku - Sary Laughs. W zasadzie o tym jest te 100 stron....potem Mike przenosi się do domku nad jeziorem i akcja nabiera tempa. Mężczyzna ratuje życie pewnej 3-letniej dziewczynce, poznaje jej matkę i od tej pory jego życie zmienia się całkowicie...
Nie można napisać zbyt wiele, by nie zdradzić fabuły, ale w tej powieści jest wszystko - potwory w ludzkiej skórze (jak to u Kinga), echa przeszłości, charakterystyczna atmosfera małego miasteczka, a także pewne hm...sprawy nadprzyrodzone :)
Ostatnie 100 stron z kolei to taka gonitwa, że będziecie żałować, że nie możecie czytać szybciej, by już w końcu dowiedzieć się, jaki będzie finał :)

Bohaterowie są prawdziwi, tacy z krwi i kości. Jednych można kochać bezwarunkowo, innych nienawidzić, a jeszcze innych usprawiedliwiac. Zakończenie od pewnego momentu przestaje być zagadka, bo w którymś momencie zaczynamy się domyślać o co w tym wszystkim chodzi, ale nie umniejsza to przyjemności czytania.
Mój egzemplarz miał około 540 stron, ale na ostatniej żałowałam, że to już koniec...

Powiem jeszcze krótko o ekranizacji - z tego co pamiętam nie była zła, ale oczywiście do książki jej daleko. Pierwsze co mnie uderzyło to to, że w książce mała Ki była słodką trzylatką, a w ekranizacji zagrała ją chyba dziewczynka 5-6 letnia. Druga rzecz - Rogette była nazywana "siwą nianią" i było to dość charakterystyczne, dodawało jej "upiornosci" - w filmie miała czarne włosy. Kurcze mogliby chociaż wiernie trzymać się takich prostych faktów....

Na koniec dodam jeszcze, że czytając cały czas zastanawiałam się, ile w tej opowieści jest odniesień do życia autora. Ciekawe czy pisząc o kryzysie twórczym, o ukochanej żonie itd. pisał także trochę o sobie....? ;)

Od razu mogę powiedzieć, że ta książka trafia na listę moich ulubionych w dorobku Stephena Kinga.
Dość dawno temu widziałam ekranizację z Piercem Brosnanem, ale mimo tego zakończenie było dla mnie niespodzianką, bo z reguły nie mam pamięci do filmów :)
Nie poleciłabym tej książki raczej komuś, kto z Kingiem dopiero zaczyna, ale dla kogoś, kto ma już jakieś poglądy o jego...