Dramat to sytuacyjna rozprawka filozoficzna na tematy społeczne, obyczajowe, kulturowe i polityczne, zawiera też liczne dygresje dotyczące literatury. Autor używa dużo terminów specjalistycznych, specyficznych dla siebie neologizmów i zapożyczeń obcojęzycznych - 1/4 książki to przypisy, bez których nie można zrozumieć o czym autor pisze. To, jak również pewne kwestie sytuacyjne, sprawiają, że sztukę ciężko dokładnie odzwierciedlić przedstawieniem, choć może się mylę. Statystyczny (też ulubione słówko autora) widz nie wie na czym polega koncepcja monadologii, co oznaczą słowa tj. persyflaż, entymemat, epistropheus czy całe zdania zapożyczone z języków francuskiego, niemieckiego, włoskiego i rosyjskiego. Widz podczas sztuki w teatrze będzie się nudził, bo nie będzie rozumiał tego co słyszy. Wydaje się, że, bardziej niż do wystawienia na deskach teatru, jest do czytania i to ze słownikami i encyklopediami. Z czytaniem też jest ciężko. Poza tym, że sztuka wyraża niepokój nasileniem prądów faszystowskich, to przede wszystkim wyraża rozczarowanie rzeczywistością. Są momenty, których nie da się czytać (a przynajmniej na trzeźwo). Autor umieszcza w sztuce również samokrytykę. Pomijając odskocznie obyczajowe autora wymowa dzieła ma jednak charakter ponadczasowy, a autorowi trudni nie przyznać talentu literackiego.

Dramat to sytuacyjna rozprawka filozoficzna na tematy społeczne, obyczajowe, kulturowe i polityczne, zawiera też liczne dygresje dotyczące literatury. Autor używa dużo terminów specjalistycznych, specyficznych dla siebie neologizmów i zapożyczeń obcojęzycznych - 1/4 książki to przypisy, bez których nie można zrozumieć o czym autor pisze. To, jak również pewne kwestie...