Anne Rice pokochałam lata temu, wchłaniałam jej książki jak szalona i przy Księciu, nie wiem, czy to ja się postarzałam, czy autorka, ale książka zajęła mi sporo czasu i energii, a nie dała w zamian zbyt wiele radości.

Rozwijany pod stopami Lestata dywanik ze szczerego złota i wiwatujące tłumy pasowały do niego w roli gwiazdy rocka. Teraz temat raczej trąci odgrzanym kotletem. Lestat sprawia wrażenie współczesnego celebryty - nikt nie wie co zrobił i nie ma podstaw, żeby uznawać go za autorytet, ale wszyscy chcą sobie z nim zrobić selfie i posikać się w majtki oddając mu władzę nad światem, bo to "ten" Lestat. Bardzo mnie to mierziło, podobnie jak połączenie elokwentnych, wymuskanych, dobrze znanych postaci w aksamitach ze światem pełnym iRzeczy. Postaci z jednej strony trzymają się mocno koronek przy rękawach i chcą pisać gęsim piórem, a z drugiej chcą wysłać sms, ale jednocześnie nikt nie wie, czy w końcu chcą się izolować czy integrować ze współczesnym światem. Wygląda to tak, jakby sama autorka nie mogła się zdecydować, dlatego zderzenie światów jest dość sztuczne.

Słowniczki, definicje i ciągłe wyjaśnienia są zapewne przydatne dla nowych czytelników Kronik i byłam dla nich wyrozumiała, ale kiedy pojawiły się w wypowiedziach bohaterów, odjęłam jeszcze jedną gwiazdkę od ostatecznej oceny.

Pomysł na fabułę był dobry, ale w wykonaniu coś za mocno zgrzyta. Z całą miłością do autorki, nie potrafię dobrze ocenić tej książki.

Anne Rice pokochałam lata temu, wchłaniałam jej książki jak szalona i przy Księciu, nie wiem, czy to ja się postarzałam, czy autorka, ale książka zajęła mi sporo czasu i energii, a nie dała w zamian zbyt wiele radości.

Rozwijany pod stopami Lestata dywanik ze szczerego złota i wiwatujące tłumy pasowały do niego w roli gwiazdy rocka. Teraz temat raczej trąci odgrzanym...