Powstanie tej książki jest wynikiem brakiem trzeźwej umiejętności samooceny autorów. Najlepiej byłoby tej książki nie wydawać.

Autorzy jadą na wycieczkę do Ameryki Południowej - pozazdrościć. Pomyślałem, że dowiem się wielu ciekawych rzeczy, zarówno o mieszkańcach, jak i faunie i florze. Dowiedziałem się zamiast tego niestety, gdzie jest tania a gdzie droga benzyna, jaki to wielki wysiłek jechać motorem gdy wieje i jakie są standardy kempingów.

To już nie tylko szkoda papieru na książkę. Szkoda tam jechać dla takich rzeczy, lepiej oddać bilety przypadkowej osobie, na pewno więcej z tego wyciągnie.

Mój kandydat do najgorszej "podróżniczej" książki.

Powstanie tej książki jest wynikiem brakiem trzeźwej umiejętności samooceny autorów. Najlepiej byłoby tej książki nie wydawać.

Autorzy jadą na wycieczkę do Ameryki Południowej - pozazdrościć. Pomyślałem, że dowiem się wielu ciekawych rzeczy, zarówno o mieszkańcach, jak i faunie i florze. Dowiedziałem się zamiast tego niestety, gdzie jest tania a gdzie droga benzyna, jaki...

Za tydzień wybieram się do Patagonii, a książka miała posłużyć mi jako rozgrzewka przed właściwymi atrakcjami.
Książka to relacja dwóch osób, które wybrały się na motocyklową wyprawę do Ameryki Południowej. Napisane przyzwoicie, ale szału nie ma.
Przeczytałem bo miałem taką potrzebę, czytana przez osobie niezwiązanej z tematyką może wydać się trochę nudna...

Za tydzień wybieram się do Patagonii, a książka miała posłużyć mi jako rozgrzewka przed właściwymi atrakcjami.
Książka to relacja dwóch osób, które wybrały się na motocyklową wyprawę do Ameryki Południowej. Napisane przyzwoicie, ale szału nie ma.
Przeczytałem bo miałem taką potrzebę, czytana przez osobie niezwiązanej z tematyką może wydać się trochę nudna...

Motocykle są moją miłością. Od dzieciństwa. Pamiętam, jak zazdrościłam starszemu bratu, że już mógł jeździć na starej, wysłużonej javie mojej mamy, a ja tylko siedzieć z tyłu i bardzo mocno się trzymać. Wiatr we włosach, żadnych osłon i ograniczeń, zapach skórzanych ubrań. Mmm… Sama na razie nie posiadam swojego, ale marzy mi się mała bestia w garażu. Pewnego dnia na pewno będę mogła się nią pochwalić. Na razie musi wystarczyć mi książka „Pod niebem Patagonii, czy motocyklowa wyprawa do Ameryki Południowej” autorstwa Wiesławy i Krzysztofa Rudź. Historia małżeństwa, które ruszyło w tak długą i wymagającą wyprawę, będzie dla mnie inspiracją na bardzo, bardzo długo.

Ona – kreatywna, emocjonalna, entuzjastyczna. Na tę wyprawę specjalnie zrobiła prawo jazdy na motocykl. Nieświadoma czekających ją wyzwań… On – analityczny, uważny, przezorny. Lubi mieć wszystko pod kontrolą. Podczas wyprawy okazało się, że nie wszystko da się przewidzieć… Niewiele informacji o autorach, jednak czytając, można między wierszami wysupłać nieco więcej faktów. Bądź co bądź, w literaturze podróżniczej najważniejsza jest droga.

Jak wytrzymać z własnym mężem osiem miesięcy w podróży motocyklowej? Jak naprawić motor na pustkowiu Patagonii? Jak upiec mięso wołowe, by nie było twarde? Jak rozmawiać po hiszpańsku, by być zrozumianym przez porteños? Na te i na wiele innych pytań znajdziecie odpowiedź w tej książce. Dwadzieścia tysięcy kilometrów po drogach i bezdrożach Ameryki Południowej. Podróżować może każdy, ale podróże motocyklem wymagają dużej siły charakteru, zwłaszcza jeśli są to motocykle „pełnoletnie”, a budżet wyprawy jest „ekonomiczny”. Poza aspektem podróżniczym ważnym motywem książki są również relacje pomiędzy parą, która znajduje się w środowisku, gdzie niepewność i ciągła zmiana stanowią oś wyprawy. Podróż inspirowana była historią polskich emigrantów, którzy wypłynęli z Polski do Argentyny w 1939 roku transatlantykiem Chrobry.

Niewątpliwym plusem całości jest autentyczność. Niezwykle dokładnie autorzy odwzorowali swoją podróż – można by powiedzieć, że niemal godzina po godzinie. Jesteśmy z nimi cały czas – kiedy padają im komunikatory, kiedy sfrustrowani nie mogą znaleźć stacji benzynowej, kiedy rozkładają namiot. Książka może służyć niemal jako przewodnik po miejscach, które odwiedzili. Jest cała masa opisów zabytków, przytaczania historii i innych ciekawostek. Historia jest pisana z obu punktów widzenia. Raz opowiada Wiesława, raz Krzysztof. Tworzy to naprawdę specyficzny klimat, ponieważ można zweryfikować, jak bardzo różnią się czasami zdania kobiet i mężczyzn. Roi się również od wskazówek dla podróżujących – na co zwrócić uwagę, na co uważać i czego nie zapominać. Ogromny plus ode mnie jako całkowitego nooba w temacie. Można w środku znaleźć przepiękne zdjęcia. Jest ich akurat, by móc oprócz tekstu rozkoszować się również widokami. Zupełnie jakby jechało się na tylnym siedzeniu ich motocykli. Humor – niewątpliwie kolejny atut. Jest nienarzucający się, albowiem wyczuwalny. Znalazłam dwa minusy. Pierwszym jest to, że styl momentami męczy się razem z autorami. A drugim – że się kończy. Aż szkoda się rozstawać z podróżnikami i Ameryką Południową widzianą ich oczami. Jest to wietrzna opowieść o spełnianiu marzeń wybijana rytmem setek kilometrów. Zmaganiu się z naturą i przeciwnościami drogi, nawiązywaniu kontaktów z przypadkowymi ludźmi. Historia o oderwaniu od technologii i skupieniem się na miłości dwojga osób, która testowana jest miesiącami drogi i bycia ze sobą 24 godziny na dobę. Genialna.

Polecam wszystkim, którzy lubią motocykle lub podróże. A najlepiej obie te rzeczy. Na pewno nie zawiedziecie się na tej pozycji.

„Rio Grande jest całkiem spore. Ma około siedemdziesięciu tysięcy mieszkańców. Zatrzymaliśmy się w nim u couchsurfera. To było pierwsze doświadczenie z tą formą nocowania podczas podróży w Argentynie. Wcześniej korzystaliśmy z niej jedynie raz, w Urugwaju. Zatrzymaliśmy się w dzielnicy, gdzie czuliśmy się trochę jak w slumsach. To były jednak normalne argentyńskie domy. Niska, parterowa zabudowa. Wszystko trzymało się tak trochę na słowo honoru. Domy z drewna bądź z cegieł, ale nieotynkowane lub otynkowane gdzieniegdzie.”

http://kraina-bezsennosci.blog.pl/

Motocykle są moją miłością. Od dzieciństwa. Pamiętam, jak zazdrościłam starszemu bratu, że już mógł jeździć na starej, wysłużonej javie mojej mamy, a ja tylko siedzieć z tyłu i bardzo mocno się trzymać. Wiatr we włosach, żadnych osłon i ograniczeń, zapach skórzanych ubrań. Mmm… Sama na razie nie posiadam swojego, ale marzy mi się mała bestia w garażu. Pewnego dnia na pewno...

Zapraszam: http://smag-rekomendacje.blogspot.com/

Dotąd nie zabierałam się za literaturę podróżniczą, jakoś przechodząc obok niej obojętnie. Dlaczego? Sama nie potrafię odpowiedzieć sobie na to pytanie. Po prostu nie interesowały mnie za bardzo losy ludzi, którzy jeżdżą sobie po świecie, widzą cudowności naszej planety (albo i przekleństwa),opisując wszystko i okraszając dodatkowo porcją zdjęć. Przynajmniej tak było do czasu, aż w moje rączki wpadła pozycja Wiesławy Izabeli Rudź i Krzysztofa Rudź. Ich historia sprawiła, że przez dłuższy czas nie tylko czytałam tę ksiażkę, ale także przeglądałam uważnie zdjęcia wyobrażając sobie, jak stoję w miejscu, w którym oni stali i spoglądam na to wszystko własnymi oczyma.

Książka jest motocyklową wyprawą do Ameryki Południowej – relacją z podróży zainspirowanej historią polskich emigrantów, którzy wypłynęli w czasie wojny z naszego kraju do Argentyny transatlantykiem Chrobry. Tyle przynajmniej dowiadujemy się z opisów już na samej okładce. A co znajdziemy w środku? Prawie roczną relację z podróży, przygód i poznawania nie tylko przepięknych miejsc, ale również poznawania wspaniałych ludzi. To zadziwiające, ilu Polaków można odnaleźć na całym świecie, albo ludzi z korzeniami z Polski. Ludzi, którzy pomimo iż całe życie spędzili na obcym kontynencie, potrafią cokolwiek powiedzieć w naszym języku. I to wzruszyło mnie najbardziej. Do książki dołączono także przepiękne zdjęcia – nie tylko widoki, ale samych podróżników w ciekawych miejscach. Ich relacje z podróży, trudów pokonywania tras i nieprzewidzianych usterek sprawiło, że moja wyobraźnia pracowała na najwyższych obrotach, podsuwając mi obrazy tak pięknie opisane.

Podsumowując – pozycja niesamowicie wciągająca, pokazująca prawdziwość życia w podróży, dająca możliwość poznania innych kultur. Czyta się z zapartym tchem, czasem uśmiechając się pod nosem z nieprzewidzianych sytuacji, innym razem czując przeszywający dreszcz niepokoju, gdy podróżnicy stają przed wyzwaniem. Dla mnie jednak to książka o prawdziwych trudach życia, pokazująca prawdę z podróży, a nie tylko piękną otoczkę. Czułam się tak, jak gdyby to właśnie autorzy opowiadali specjalnie dla mnie swoją historię. Gorąco polecam i czekam na kolejną wyprawę małżeństwa Rudź, o której dane mi będzie przeczytać.

Zapraszam: http://smag-rekomendacje.blogspot.com/

Dotąd nie zabierałam się za literaturę podróżniczą, jakoś przechodząc obok niej obojętnie. Dlaczego? Sama nie potrafię odpowiedzieć sobie na to pytanie. Po prostu nie interesowały mnie za bardzo losy ludzi, którzy jeżdżą sobie po świecie, widzą cudowności naszej planety (albo i przekleństwa),opisując wszystko i okraszając...