Krótka forma opowiadań jest odpowiednia dla tych niesamowitych opowieści. Choć tematyka jest nietuzinkowa,to opowiadania nie powalają.czytelnika na kolana ani nie wywołują zamierzonego efektu grozy. Owszem, interesujace, zasługują na uwagę,ale wymagają dopracowania. Zaletą zbiorku jest nieduży format,dzięki czemu nadaje się do zabrania w krótką podróż czy jako lektura w poczekalni u lekarza.

Krótka forma opowiadań jest odpowiednia dla tych niesamowitych opowieści. Choć tematyka jest nietuzinkowa,to opowiadania nie powalają.czytelnika na kolana ani nie wywołują zamierzonego efektu grozy. Owszem, interesujace, zasługują na uwagę,ale wymagają dopracowania. Zaletą zbiorku jest nieduży format,dzięki czemu nadaje się do zabrania w krótką podróż czy jako lektura w...

Jarosław Serafin Drążkowski jest autorem Dziesięciu niesamowitych opowiadań, które w 2015 roku wydała Warszawska Firma Wydawnicza.
Opowiadania dotyczą paranormalnych i niewytłumaczalnych rzeczy. Czy można żyć drugi raz? Czy pociąg może przenosić w czasie i przestrzeni? Czy klątwa przechodzi z ojca na syna? Czy istnieją zbiegi okoliczności? A co robi się w kolejce na sąd ostateczny? Odpowiedzi na te i inne pytania serwuje nam Drążkowski.
Krótkie opowiadania są dobrą formą do tego typu historii. Można je przedstawić w sposób wyczerpujący, ale nie przegadany. Umieszczenie w tomie aż dziesięciu opowiadań jest dobrym pomysłem – są różnorodne, więc każdy może odszukać temat, który dla niego będzie odpowiedni.
Niestety, opowieści nie są dobrze skrojone. Czasem silą się na wzbudzenie w czytelniku grozy, co w ogóle nie wychodzi. To faktycznie zbiór niesamowitych opowieści, bo nie są one związane z tym, co przyziemne, lecz na tym kończy się ich inność. Autor pozwolił sobie pofantazjować na temat życia i śmierci, tworząc fantastykę i fantastykę naukową.
Niektóre z nich są naprawdę pomysłowe. Moim faworytem jest Zmarnowane życie. Podoba mi się nie tylko różnorodność tematów, lecz także odmienność narracji. Autor nie pozostaje przy jednym określonym typie, lubi spróbować nowych rzeczy, za co trzeba go pochwalić.
Niestety, w książce znajdziemy masę błędów. Po pierwsze – za długie zdania. Niektóre z nich są całymi akapitami, a w środku gubi się sens, pojawiają się powtórzenia. Brakuje przecinków, myślników i ładu. Narracja połączona jest z dialogami, trudno odgadnąć gdzie coś się kończy, a gdzie zaczyna. Niełatwo czyta się tekst, który nie jest zredagowany. Autor może i miał dobre pomysły oraz dobre chęci, ale pozostał sam na placu boju, nikt nie pomógł mu doprowadzić tej książki do porządku.
Męczyłam się z tą lekturą. Opowiadania mnie nie porwały, choć mogły, bo niektóre z nich mają potencjał. Podoba mi się pomysł na stworzenie takiego tomu, jednak jego wykonanie pozostawia wiele do życzenia...
Nie wiem, komu mogłabym polecić tę książkę. Jeśli nie zwracacie uwagi na to, jak wydana jest jakaś pozycja, może spodobać wam się ta lektura. Jednak jeśli, tak jak ja, jesteście przyzwyczajeni do zredagowanych książek, możecie się zmęczyć czytaniem. Stron nie jest dużo, przeczytanie całości zajmuje nieco ponad godzinę. Niektóre historie mają w sobie „to coś”. Jednak całość... Trzeba nad tym jeszcze popracować.

Jarosław Serafin Drążkowski jest autorem Dziesięciu niesamowitych opowiadań, które w 2015 roku wydała Warszawska Firma Wydawnicza.
Opowiadania dotyczą paranormalnych i niewytłumaczalnych rzeczy. Czy można żyć drugi raz? Czy pociąg może przenosić w czasie i przestrzeni? Czy klątwa przechodzi z ojca na syna? Czy istnieją zbiegi okoliczności? A co robi się w kolejce na sąd...

www.ujrzecslowa.pl

Zapewne już o tym wiecie: Riana uwielbia opowiadania, więc nie ma możliwości, bym znowu wam o tym nie przypomniała. Bo trzeba niestety przyznać, że nie wszyscy czytelnicy lubią taką formę. Do minusów trzeba zaliczyć to, że ten gatunek ma skróconą wersję, bądź jest wycinkiem jakiejś historii. To zazwyczaj sprawia, że nie jesteśmy w stanie się zżyć ani z bohaterami, czy wydarzeniami, które zostały w danym opowiadaniu zawarte. Ale osobiście uważam, że opowiadania są najtrudniejszym gatunkiem epiki. Znawczynią nie jestem, ale Autor podejmujący się takiego wyzwania, stoi przed pracą prawdziwie syzyfową. Jak w kilku stronach zamieścić cały zamysł, a w dodatku zaciekawić czytelnika? No właśnie, z takim trudem musiał się zmierzyć Jarosław Serafin Drążkowski, ale te zmagania chyba rozpoczęły się falstartem.

W tych opowiadaniach wkraczamy w świat niby nam znany, ale nie do końca, ponieważ nawet i w naszym zwykłym życiu może się zdarzyć coś nieoczekiwanego i niesamowitego. To samo tyczy się bohaterów opowiadań, którzy muszą się zmierzyć czasem i z niewygodnymi wyobrażeniami o naszym świecie, często dość w fantastycznej odsłonie.

W tak krótkiej pozycji liczącej 121 stron, nie powinny się znaleźć błędy. A jednak się znalazły i to nawet w oczy rzucił mi się błąd ortograficzny, którego znieść nie mogę. Po prostu za każdym razem gdy myślę o takim czymś, to się zastanawiam: co Autor myślał przed wydaniem danej pozycji? Bo jeżeli oddawałabym ją już do redakcji i druku, to tak krótką pozycję znałabym na pamięć, bo czytałabym ją kilkukrotnie, by była pozbawiona błędów. Jednak okazało się, że ani Autor, jak i korektor tych błędów nie wyłapał.

Już pal licho te błędy, ale konstrukcja zdań, a przede wszystkim dialogów, pozostawia wiele do życzenia. Nie jestem fanką dialogów, które są wyłącznie rozpoczęte pauzą dialogową i to byłoby na tyle, co w danej wypowiedzi się dzieje. Nie ma w nich epitetów, jak i czasowników, które urozmaicałyby dany dialog. Po prostu są to suche wypowiedzi i nie ma tu znaczenia, że jest to rozmowa między dwoma osobami. Ciągnące się na całej stronie myślniki robią w głowie czytelnika istną burzę. Czasem owe urozmaicenia się pojawiają, ale w moim mniemaniu zbyt rzadko.

Dziś gdy piszę tę recenzję, muszę się przyznać do tego, że jedynie trzy opowiadania zapadły mi w pamięć. Były to: Pociąg, Pamiątkowe zdjęcie oraz Szalik. Ciekawe zamysły i to właśnie te pomysły na opowiadania ratują ocenę przed całkowitą katastrofą. Balansują one jednocześnie między fantastyką, a grozą. Pociąg przenosi nas do niezrozumiałych dla nas wydarzeń, gdzie podróże w czasie nie są niczym obcym, a przynajmniej dla tych wybrańców, którzy mogli przeżyć to na własnej skórze. Pamiątkowe zdjęcie natomiast ukazuje nutkę w grozy, gdzie nie wiemy czy to co nam się przydarzyło jest tak naprawdę jawą, czy jednak snem? Gdy przeczytacie opowiadanie zatytułowane Szalik będziecie wiedzieć, że rzeczy nadprzyrodzone naprawdę mogą mieć miejsce w naszym realnym świecie. a wy musicie zwracać tylko uwagę na znaki.

Jeżeli Pan Jarosław popracowałby nad własnym stylem i wykorzystał w pełni swoją wyobraźnię, to myślę, że jeszcze nie raz usłyszałabym o nim, jak i o jego twórczości. Jednak tak jak wspomniałam: Dziesięć niesamowitych opowiadań było istnym falstartem.

www.ujrzecslowa.pl

Zapewne już o tym wiecie: Riana uwielbia opowiadania, więc nie ma możliwości, bym znowu wam o tym nie przypomniała. Bo trzeba niestety przyznać, że nie wszyscy czytelnicy lubią taką formę. Do minusów trzeba zaliczyć to, że ten gatunek ma skróconą wersję, bądź jest wycinkiem jakiejś historii. To zazwyczaj sprawia, że nie jesteśmy w stanie się zżyć ani z...

"Wyjdę na ziemię, przyjdę z piekła, a za mną przyjdzie otchłań ciemna, wszyscy żałośni w krzyż wierzący ujrzą go i napis płonący 'szatan' moje imię, każdy uczciwy zginie..."


Opowiadania zostały napisane lekkim i prostym językiem. Nie odczułem żadnego uczucia grozy, co chyba było zamiarem autora. Opowiadania są zwykłe. Zakłamaniem jest tytuł: "Dziesięć niesamowitych opowiadań". One są zwyczajnie zwykłe (chyba, że ja nie zauważyłem ich niezwykłości). Poczułem się trochę oszukany, ale przyznaję, że raz czy dwa zostałem zaciekawiony fabułą.


Opowiadania te opisują świat jaki znamy, codzienne życie, w którym jednak dzielą się rzeczy niesamowite i mistyczne. Zwykli ludzie, tacy jak my, odkrywają, bądź niespodziewanie dowiadują się, że poza zwykłym życiem są inne rzeczywistości, inne byty, które przenikają do naszego świata.*



"Fiolka na duszę" otwiera zbiór. Opowiada o człowieku, który żyje drugi raz oraz mężczyźnie, któremu zostaje przekazana wiedza wydająca się trochę absurdalna. On w to wierzy i ma misję głoszenia tego, jednak jest osoba, która stoi na przeszkodzie. Nie dajcie się zmylić tytułowi "Pociąg", gdyż nie chodzi o znany nam wszystkim środek lokomocji. Opowiadanie to można zaliczyć do science fiction. Gabriel Tarczkowski jest wolnym strzelcem. Dzwoni do niego facet, który ma dla niego propozycję pracy. Gabriel przychodzi na umówione spotkanie i zostaje wybrany. Musi zrobić coś, od czego zależy przyszłość. "Jan XXI" jest tekstem związanym z muzyką, dokładnie rapem. Opowiada o trzech raperach z różnych krajów, którzy są 'najlepsi na tej półkuli.' Następnie przechodzimy do utworu "Klucz", które według mnie jest najlepsze. Opowiada o chłopaku, który miał być dziewczyną, przez co jego ojciec zbytnio gonie toleruje. Dopiero potem okazuje się, że ma ku temu powody. Wszystko jest ciekawą historią, która może nas zaskoczyć. Ją najbardziej polecam. "Zmarnowane życie" to drugie opowiadanie, które warto przeczytać. Główny bohater czeka w kolejce, która prowadzi do Boga. Trafi albo do piekła albo do nieba. Zaczyna zastanawiać się nad swoim życiem i...



Okładka bardzo mi się spodobała. Tworzy klimat grozy i tajemniczości. Jest tym, co najlepsze z całego zbioru.


Reasumując, książka nie spodobała mi się. Przeczytałem ją w około półtorej godziny. Spodziewałem się niesamowitych wrażeń, ale się przeliczyłem. Nie polecam ani nie odradzam.

* opis pochodzi z okładki książki


Tytuł: "Dziesięć niesamowitych opowiadań"
Autor: Jarosław Serafin Drążkowski
Wydawnictwo: Warszawska Firma Wydawnicza
Korekta: Anna Radost
Projekt graficzny okładki: Krzysztof Krawiec
Wydanie: I
Data wydania: czerwiec 2015 (data przybliżona)
Liczba stron: 121
ISBN: 978-83-8011-809-6

"Wyjdę na ziemię, przyjdę z piekła, a za mną przyjdzie otchłań ciemna, wszyscy żałośni w krzyż wierzący ujrzą go i napis płonący 'szatan' moje imię, każdy uczciwy zginie..."


Opowiadania zostały napisane lekkim i prostym językiem. Nie odczułem żadnego uczucia grozy, co chyba było zamiarem autora. Opowiadania są zwykłe. Zakłamaniem jest tytuł: "Dziesięć niesamowitych...