Miło jest znowu wrócić do mojego Żeromskiego. Kto by pomyślał, że tak go polubię? "Syzyfowe prace" to jedna z moich niechlubnych zaległości z zamierzchłych czasów, nawet nie przypuszczałam, że kiedyś zwyczajnie zapragnę je przeczytać. A że zrobię to z taką przyjemnością - łooooo-hooo!
Szczerze mówiąc, nie wiedziałam, czego się spodziewać (jak prawie zawsze, nie wiem dlaczego tak piszę, może łatwiej mi zacząć akapit...). Nie chodzi mi tutaj o treść, bo w teorii posiadałam jednozdaniowe streszczenie tego utworu: "O rusyfikacji". Jednakże, skąd miałam wiedzieć, że będzie to 11 lat z życia bohatera poznanego jako typowego "ssipalca"?
Marcin Borowicz na oczach czytelnika przechodzi tak ogromną przemianę, że jest to prawie niemożliwe do opisania w ramach niespełna 200 stron.
Nie mam żalu do Żeromskiego, że znowu zakończył na smutno - zawsze staram się dostrzec ziarnko nadziei w jego prozie, a tym razem sam autor mi w tym pomógł!
To naprawdę wartościowe dzieło, cieszę się, że poznałam je późno niż później. Polecam całego Żeromskiego oczywiście.

Miło jest znowu wrócić do mojego Żeromskiego. Kto by pomyślał, że tak go polubię? "Syzyfowe prace" to jedna z moich niechlubnych zaległości z zamierzchłych czasów, nawet nie przypuszczałam, że kiedyś zwyczajnie zapragnę je przeczytać. A że zrobię to z taką przyjemnością - łooooo-hooo!
Szczerze mówiąc, nie wiedziałam, czego się spodziewać (jak prawie zawsze, nie wiem...