Ciąg dalszy "historiografii" pierwszego królestwa Izraela, gdzie akcja kończy się na popadnięciu w niewolę babilońską. Zaczyna się to od historii Eliasza jego ucznia Elizeusza. Można się tu doczytać pierwszego wskrzeszenia, uzdrowicielskich kąpieli, cudownych odsieczy i dobrego organizowania wywiadu przez proroków. Nie mniej można również znaleźć historie o kanibalizmie w rodzinach przyciśniętych głodem, wiecznych zatargach wewnętrznych i zewnętrznych tworzonych pomiędzy kolejnymi pobieżnie omówionymi władcami. (chyba z obowiązku kronikarskiego). Nie brakuje też wzmianek o ich dekadencji na które z nieprzychylnością spoglądał kler i czym ten ostatni tłumaczył odwrócenie się Boga od narodu wybranego i w konsekwencji jego upadek.

Ciąg dalszy "historiografii" pierwszego królestwa Izraela, gdzie akcja kończy się na popadnięciu w niewolę babilońską. Zaczyna się to od historii Eliasza jego ucznia Elizeusza. Można się tu doczytać pierwszego wskrzeszenia, uzdrowicielskich kąpieli, cudownych odsieczy i dobrego organizowania wywiadu przez proroków. Nie mniej można również znaleźć historie o kanibalizmie w...

Postaci przewijających się w tej księdze więcej niż w Grze o Tron i tam było ciężko je zapamiętać, ale nawet giermek miał jakąś historię i głębię, a tu kolejni królowie, którzy są tak płytcy i przedstawieni na tyle powierzchownie, że człowiek zapomina o nich po rozdziale, w którym zostali wymienieni (co może mieć jakiś sens bo po nim zazwyczaj się już nigdy nie pojawiają). Czyta się to trochę jak listę nazwisk z dopiskiem - to syn tego, a to syn tamtego.

Niby pisma natchnione, ale coraz ciężej mi to odebrać jako bardzo głębokie natchnienie, a raczej jak szybka myśl przy fajce na przerwie w pracy. Mam wrażenie, że stwierdzenie "trzeba to czytać metaforycznie" jest tylko po to, żeby jakoś wybronić owe "dzieła" przed tym, jakie one są strasznie płytkie i nijakie.

Jednym zdaniem - trzyma równie niski poziom jak pierwszej części.

Chyba będę musiał biblię czytać z przerwami bo im dalej tym ciężej przebrnąć przez kolejne księgi. Teraz jest już kryzys, a końca nie widać.

W sumie nie dziwi mnie mała liczba ocen w księgach i im dalej tym tych ocen mniej. Po prostu nikt tego nie czyta, tylko przykre, że tyle osób później opiera swoje życie na księdze, z którą się nie zapoznało i zna tylko "najlepsze fragmenty" przeczytane z ambony.

Postaci przewijających się w tej księdze więcej niż w Grze o Tron i tam było ciężko je zapamiętać, ale nawet giermek miał jakąś historię i głębię, a tu kolejni królowie, którzy są tak płytcy i przedstawieni na tyle powierzchownie, że człowiek zapomina o nich po rozdziale, w którym zostali wymienieni (co może mieć jakiś sens bo po nim zazwyczaj się już nigdy nie pojawiają)....