Odkładałam z ociąganiem i łzami w oczach. W życiu tak bardzo nie cierpiałam z powodu książki. Nie dlatego że była słaba, to ostatnie, co przeszłoby mi przez myśl. Płaczę, bo skończyły się moje przygody z Wiedźminem, cudowne, zaczarowane, najpiękniejsze w moim życiu chwile, których nigdy nie żałowałam, nie żałuję i żałować nie będę. I chociaż mogę do serii wracać, nigdy nie będzie tak wspaniale, jak za pierwszym razem. Czy zatem polecam? Jak wszyscy diabli! Choć serce pęka, a dusza krzyczy rozpaczliwie, tak, czytajcie Wiedźmina! I na pohybel skurwysynom, którzy nie wiedzą, co tracą, nie podejmując się tej wędrówki u boku Geralta na sam koniec świata! Bo jak to powiedziała Angouleme, umierając w obronie Ciri: "Ale ja poszłam za Geraltem... Bo za nim nie można nie iść. Wiesz?" Tak i ja zrobiłam, kończąc z sercem drżącym ze smutku, ale i radości. Bowiem zawsze, bez wyjątku, gdy coś się kończy, coś się zaczyna! I pozwólmy światu rządzić się tym świętym prawem.

Odkładałam z ociąganiem i łzami w oczach. W życiu tak bardzo nie cierpiałam z powodu książki. Nie dlatego że była słaba, to ostatnie, co przeszłoby mi przez myśl. Płaczę, bo skończyły się moje przygody z Wiedźminem, cudowne, zaczarowane, najpiękniejsze w moim życiu chwile, których nigdy nie żałowałam, nie żałuję i żałować nie będę. I chociaż mogę do serii wracać, nigdy nie...