,,Sto lat samotności" recenzja
Powieść ,,Sto lat samotności” kolumbijskiego pisarza Gabriela Garcii Márqueza została napisana w 1967r. W Polsce pojawiła się 7 lat później w tłumaczeniu Kaliny Wojciechowskiej. Przez wielu uważana jest za arcydzieło literatury światowej oraz iberoamerykańskiej czyli związanej z Ameryką Łacińską. W 2007, została uznana za drugą, po Don Kichocie, najważniejszą książkę kręgu kulturowego języka hiszpańskiego. Do dzisiejszego dna powieść wydano w 30 milionach egzemplarzy, w 35 językach.
Powieść Sto lat samotności traktuje o historii rodziny Buendiów na przestrzeni sześciu pokoleń w fikcyjnej miejscowości Macondo. Osadę zakłada kilka rodzin, na których czele stoją José Arcadio Buendía i Urszula Iguarán. Pobrali się pełni złych uczuć i obaw z powodu swojego pokrewieństwa i przekazywanej w rodzinie opowieści zgodnie z którą ich dzieci mogą mieć świńskie ogony.
Akcja utworu jest powolna monotonna, chociaż wiele się dzieje. Dzięki zastosowaniu narracji trzecio osobowej autor zachowuje dystans do tego co się dzieje. Nie podejmując osądów zaciera granicę między fantazją, a rzeczywistością. Autor opowiada historię jakby już ją znał, beznamiętnie, chłodno nawet w sytuacja tragicznych. Można to określić stwierdzeniem ,,ciepłe kluchy”. Jednakże z drugiej strony jest to bardzo dobre, ponieważ pozwala mu zachować obiektywizm od początku, aż do końca dzieła.
W powieści możemy wyróżnić dwa podstawowe wątki: samotność i kazirodztwo. W pierwszym bohaterowie od początku do końca wyczekują ze zniecierpliwieniem przyjazdu Cyganów przywożących nowe wynalazki. Jest to jedyna atrakcja w wiosce Macondo. Drugi traktuje o związkach pomiędzy rodziną. Są one naznaczone piętnem świńskiego ogona. Pomimo tego dochodzi do nich pomiędzy różnymi członkami rodziny w różnych pokoleniach. Może być to jednak usprawiedliwione niemożnością lub niechęcią kontaktu z ludźmi z innych wiosek. W książce znajdujemy wiele nawiązań do Biblii. Najbardziej widocznym jest narodzenie się Macondo (biblijne Genesis) i jego koniec (Apokalipsa).
Urszula jest córką Aureliana Iguaran. Dzięki swej pracy i uporowi osiąga sukcesy i pozwala rozwijać się całej rodzinie. Przez cały czas cierpi z powodu tego, że jest, jak sama to ujmuje, jedynym „głosem rozsądku” w rodzinie szaleńców. Według mnie jest jednym z najbardziej pozytywnych bohaterów tego utworu. Tak naprawdę to ona jako jedyna pozwala przetrwać tej rodzinie.
Jose Arcadio Buendía, mąż Urszuli swej krewniaczki,założyciel Macondo. Pasjonuje go filozofia i alchemia. Jest największym marzycielem w wiosce. Płaci za to jednak wysoką cenę, gdy zaczyna nawiedzać go duch. Traci zmysły i kończy swój barwny żywot przywiązany do kasztanowca. Według mnie jest ciekawy, aczkolwiek nie podoba mi się. Uważam tak, gdyż zatracił się w swoich marzeniach co jest niedopuszczalne i złe. Tak naprawdę nie spełnił ich.
Aureliano, syn Aureliano Babilonia zgodnie z przesądem rodzi się ze świńskim ogonem. Bohater ten budzi we mnie żal, ponieważ jest symbolem końca tak barwnej rodziny Buendiów. Zostaje pożarty przez mrówki.
Cóż można powiedzieć o tym dziele. Jest to książka, którą trudno zinterpretować w jeden sposób. Zawiera wiele odniesień do sytuacji w naszym życiu. Zarówno do chrześcijaństwa, kazirodztwa jak i samotności. W moim odczuciu jest to książka trudna do czytania. Prawidłowo nie przeczytamy jej w pociągu, autobusie czy samochodzie. By ją zrozumieć należy nad nią przysłowiowo przysiąść i cierpliwie czytać, gdyż akcja nie jest zbyt wciągająca, czasami wręcz zniechęcająca. Jej plus to przeznaczenie do wielokrotnego czytania, szczególnie w chwilach problematycznych. Bez wątpienia jest to utwór oryginalny zarówno dzięki podjętym tematom, które jednakże mnie nie dotyczą. Powieść ta jest przeznaczona dla wszystkich, nie jest ukierunkowana względem konkretnego odbiorcy. Ogólnie rzecz biorąc utwór ten nie wywarł na mnie szczególnego wrażenia. Nie mniej jednak w tym wypadku moje zdanie, chyba najmniej się liczy, ponieważ w wielu innych krajach min. w Hiszpanii czytelnicy docenili tę książkę. Chyba największą rzeczą za którą warto docenić tę powieść i autora jest fakt, iż został on uhonorowany literacką nagrodą Nobla za całokształt twórczości.

,,Sto lat samotności" recenzja
Powieść ,,Sto lat samotności” kolumbijskiego pisarza Gabriela Garcii Márqueza została napisana w 1967r. W Polsce pojawiła się 7 lat później w tłumaczeniu Kaliny Wojciechowskiej. Przez wielu uważana jest za arcydzieło literatury światowej oraz iberoamerykańskiej czyli związanej z Ameryką Łacińską. W 2007, została uznana za drugą, po Don...