Przebrnąć przez książkę i nie znaleźć dokładnego określenia psychopatii, może być niemałym zniesmaczeniem dla tych, którzy szukają odpowiedzi. Tak naprawdę, temat jest wciąż żywy i ewoluujący. Doświadczenia, testy, badania i analizy wszystkich zjawisk mogących się przyczynić do ustalenia jednego, słusznego wzoru dzięki któremu rozpoznamy psychopatę, jest w powijakach. Niby już wiemy, a jednak wciąż wpadają nowe “szczury laboratoryjne”, których zachowanie wskazuje na to, że wiedza owa nie jest kompletna. To tak jak z ludzkim mózgiem. Wiemy że jest, ale wszystkie mechanizmy nie zostały jeszcze dokładnie zbadane, to czego nie wiemy, nazywamy niewykorzystaną strefą. Dutton w swojej książce zwraca kilkakrotnie uwagę na tzw. brak sumienia u osób przejawiających cechy psychopatyczne, jednakże nie zagłębia się w ten aspekt na tyle, aby móc przedstawić czytelnikowi jasny obraz. Znajdziemy tu natomiast wiele ciekawych historii ze świata wiedzy, przeżytych przez autora doświadczeń, eksperymentów i badań. Nic jednak nie udzieli nam jednoznacznej odpowiedzi, wręcz może nawet zagmatwać, gdyż okazuje się, że kolejne badania o których Dutton opowiada, obalają wcześniej przedstawione teorie. Jedno jest pewne, zetknięcie się z ludźmi nie posiadającymi sumienia, jest zawsze ciekawym doświadczeniem. Czytać trzeba z wielką uwagą, bo choć autor stara się przedstawić zagadnienie prostymi słowy, to i tak wprowadza chaos. Na zakończenie dodam, że wszyscy jesteśmy po trosze psychopatami.

Przebrnąć przez książkę i nie znaleźć dokładnego określenia psychopatii, może być niemałym zniesmaczeniem dla tych, którzy szukają odpowiedzi. Tak naprawdę, temat jest wciąż żywy i ewoluujący. Doświadczenia, testy, badania i analizy wszystkich zjawisk mogących się przyczynić do ustalenia jednego, słusznego wzoru dzięki któremu rozpoznamy psychopatę, jest w powijakach. Niby...