Jednak się zawiodłem! Nie wiem czego się spodziewałem po biografii sportowej, ale zdecydowanie to co się w tej książce czyta nie powala. A miało być tak rewelacyjnie...
Do rzeczy. Postać Pirlo jawi się nam na skromnego dżentelmena piłki. Ale jak się tak dobrze wczytać wychodzi z niego duży dzieciak; lubiący pograć w piłkę (bo jest w tym dobry), pograć w play station, żartować sobie z koleżków, i wydawać przemądrzałe osądy o świecie. Poza tym ta skromność jest trochę na niby. Czuć przecież, że ja-Pirlo jestem przecież wyjątkowy i dlatego częściej od innych kopią mnie na murawie. Poza tym brak w tej biografii jakichś realnych konkretów, smaczków z życia. Oprócz konfliktu na linii Pirlo-Milan nie dostaniemy nic szczególnego. Nawet mam wrażenie, że zrobił to żeby obsmarować włodarzy Milanu, a to już jest trochę słabe. Tym bardziej, że dla mnie On zawsze będzie się kojarzył z Milanem (mimo kilku sukcesów z Juve).
Jedyny ciekawszy rozdział dotyczy rozrachunku z fatalnym finałem LM przegranym z Liverpoolem po rzutach karnych. Widać autentycznie płynącą wciąż traumę. Mnie osobiście nie razi fakt przyrównania Dudka do tańczącego osła - bo po latach muszę przyznać, że coś w tym jest. Gdyby się na spokojnie przyjrzeć trudno ocenić tamten finał za udaną robotę bramkarza - miał więcej farta niż zwykle.
Nie widzę w tej biografii nic co by mnie przekonało, że Pirlo to osoba wyjątkowa. Że myśli i jest wielki. Ot kolejna zwyczajna książka sportowca w kryzysie. Lubiłem go jako piłkarza Milanu. Po przejściu do Juve nigdy nie zyskał mojej sympatii.

Jednak się zawiodłem! Nie wiem czego się spodziewałem po biografii sportowej, ale zdecydowanie to co się w tej książce czyta nie powala. A miało być tak rewelacyjnie...
Do rzeczy. Postać Pirlo jawi się nam na skromnego dżentelmena piłki. Ale jak się tak dobrze wczytać wychodzi z niego duży dzieciak; lubiący pograć w piłkę (bo jest w tym dobry), pograć w play station,...