Stricte warsztatowe rzeczy od osoby doskonalącej swój własny latami w telewizji. Pozytywnie się zaskoczyłem widząc odważną krytykę skryptów popularnych filmideł za np. rozwleczone zakończenie – co też kreśli scenarzystę „Miasta gniewu” jako osobę stawiającą na komercyjność projektu (brakowało jeszcze formuły Arkoffa do tego gara), co też trzeba mieć na względzie (chociaż europejskiego kina nie krytykuje, wielokrotnie mówi, że mają wolne tempo, ale impetu im nie brak). No właśnie. Haggis stawia głównie na impet historii i katalizatory.

Nawet na początek książka dobra, bo według autora za „dobry scenariusz” chyba podchodzi po prostu porządny zarys historii. Haggis rozpisuje trzyaktową strukturę, wymienia rodzaje konfliktów – przecież to są podstawy. Występują nawet ćwiczenia na koniec rozdziału jak w podręczniku gimnazjalisty, czy pytania pomocnicze (a pomocnicze, warto podkreślić SĄ). Zniechęca tylko rekomendacja Rona Howarda na odwrocie xDDD

Myśli na koniec przewidywalne jak msza w kościele. „Pisz co bliskie Twojemu sercu”, „dodawaj własne stanowisko do skryptu” i inne banały, chociaż swoje solidne podłoże mają.

Stricte warsztatowe rzeczy od osoby doskonalącej swój własny latami w telewizji. Pozytywnie się zaskoczyłem widząc odważną krytykę skryptów popularnych filmideł za np. rozwleczone zakończenie – co też kreśli scenarzystę „Miasta gniewu” jako osobę stawiającą na komercyjność projektu (brakowało jeszcze formuły Arkoffa do tego gara), co też trzeba mieć na względzie (chociaż...