„Tacierzyństwo oraz taty poglądy na życie.”

W naszej kulturze obowiązuje wiele wizerunków „matki”. Kobiety są piastunkami ogniska domowego, dbają o dzieci oraz o swoich mężczyzn i mają wszelkie prawo do bycia pełnoprawnymi matronami. Postać ojca jest w tle. Mgliście zarysowana stanowi fundament symbolu domu i rodziny, na którym rodzicielka wraz z dziatwą może dokonywać niesamowitych czynności włącznie ze sprzątaniem, gotowaniem, chuchaniem, dmuchaniem i pielęgnacją wszystkiego i wszystkich… Wydaje się jednak, że postać ojca zaczęła przebijać się do masowej świadomości, a tacierzyństwo wreszcie zaczęło piąć się po szczeblach niewdzięcznej ale jakże ważnej drabiny społecznej hierarchii.

Jestem tatą! Jak sobie radzą i jak się czują w roli ojca stanowi zbiór wywiadów z różnymi mężczyznami, w różnym wieku i różnym stopniu zaawansowania w byciu ojcem. Bartłomiej Topa, Maciej Dowbor, Zbigniew Lew Starowicz, Ryszard Petru i inni zgodzili się odpowiedzieć na kilkanaście pytań dotyczących nie tylko wychowywania dzieci, ale także zmian jakie zachodzą w postrzeganiu roli ojca oraz rodziny. Nad kierunkiem rozmów czuwała Joanna Drosio-Czaplińska – z wykształcenia psycholog i pedagog, z zawodu dziennikarka.

Rozmowy z tymi mężczyznami są tak różne, jak tylko można to sobie wyobrazić. Każdy z nich prezentuje inne wartości i ma swój własny sposób na wychowanie. Można jednak zauważyć, że wszystkie wywiady są w pewien sposób uporządkowane. Mianowicie na przeciwległych biegunach, czyli na początku i na końcu książki znajdują się wywiady obfitujące w najbardziej skrajne poglądy. Wszystko co jest pomiędzy nimi jest poniekąd zbliżone do jednego lub drugiego bieguna. Dzięki takiemu zabiegowi czytelnik może być pewien, że odnajdzie tam choć cząstkę tego co nie raz przewinęło się przez jego głowę, kiedy myślał o tym, na jakim miejscu plasuje się pozycja rodziny we współczesnym świecie.

Osobiście mogę przyznać, że najprzyjemniej czytało mi się wywiad z profesorem Starowiczem, a wypowiedzi Wojciecha Kuczoka i Jana Hartmana wywołały we mnie ogromną potrzebę polemiki. Tak więc z niektórymi tezami zawartymi w książce Jestem tatą! można się nie zgodzić lub zgodzić absolutnie, inne mogą być bulwersujące, a pewne wydadzą się lepsze od tych, które brzmią jak zupełne nieporozumienie, tak czy siak lektura potwierdza teorię, że błędów wychowawczych się nie uniknie a najważniejsza jest po prostu miłość i chęć wychowania dzieci na dobrych ludzi. Nawet jeśli sami jesteśmy jeszcze zbyt niedojrzali na to by podołać takiemu zadaniu należy pamiętać, że w małym ciałku drzemie przyszły dorosły człowiek, który wiele wybaczy i wiele zrozumie, ale tylko wtedy kiedy damy mu na to szansę.

Na plus:
- różnorodność poglądów
- oddziaływanie na czytelnika
- ciekawe pytania

Na minus:
- temat do którego trzeba w pewnym sensie dorosnąć|

„Tacierzyństwo oraz taty poglądy na życie.”

W naszej kulturze obowiązuje wiele wizerunków „matki”. Kobiety są piastunkami ogniska domowego, dbają o dzieci oraz o swoich mężczyzn i mają wszelkie prawo do bycia pełnoprawnymi matronami. Postać ojca jest w tle. Mgliście zarysowana stanowi fundament symbolu domu i rodziny, na którym rodzicielka wraz z dziatwą może dokonywać...