Obłuda przez wielkie „O”, bezmiar nienawiści i strachu, piekło na ziemi, w takich oto warunkach żyje główna bohaterka powieści Zofii Wójcik, Natalia. Ja zaś, jej imienniczka, zachęcona opisem książki, wciąż jeszcze żyjąca studiowaną psychologią i pomimo pięknej lipcowo-/sierpniowej pogody, postanowiłam zmierzyć się z powieścią, która choć o jasnej okładce, zasłania oczy czytelnikowi mrokiem.

Natalię poznajemy jako kobietę posiadającą czwórkę dorosłych już dzieci. Bohaterka pomimo tego iż mieszka w Anglii, ma blisko siebie najbliższych oraz nie brakuje jej na podstawowe potrzeby, to jednak nie jest szczęśliwa. Cały czas dręczą ją demony przeszłość, z którymi próbuje się uporać poprzez izolowanie swoich uczuć i otaczanie serca ścisłym murem. W dzieciach również nie znajduje należytego oparcia. Trwa jednak z dnia na dzień, bardziej wegetując niż pozwalając sobie na prawdziwe życie. Do czasu jednak aż spotyka swoją przyjaciółkę z Polski. Wraz z kobietą, której nie widziała jedenaście lat, Natalia wraca do lat swego dzieciństwa. Przyjaciółka widząc jej ból, namawia ja do napisania książki o swoim życiu. Kobieta początkowo niechętna temu pomysłowi, z czasem opiera się coraz mniej, aż wreszcie zaczyna pisać.

Jej historia to pasmo rozczarowań i nienawiści ze strony najbliższych, a w szczególności matki. Natalia rodzi się w biednej rodzinie, jako najmłodsza z dwójki rodzeństwa. Jej przyjście na świat nie było wyczekiwane, matka nienawidziła córki zanim jeszcze się urodziła, nie chciała tego dziecka i od początku traktowała je jak dopust Boży. Rodzeństwo widząc, że matka znęca się nad najmłodszą, brało z niej przykład. W szczególności najstarsza córka Wanda, zapałała do Natalii ogromna nienawiścią. Traktowana przez matkę jak ósmy cud świata, była nieznośna i pełna pogardy dla siostry. Natalia mogła liczyć jedynie na pomoc ojca, który choć wiecznie zapracowany, nigdy nie podniósł na nią ręki i zawsze chronił przed matką obdarzając miłością. Czas jednak mijał i gdy dziewczynka miała siedem lat, ojciec niespodziewanie zmarł, po tym już nikt nie mógł ochronić dziecka…

Cóż, jest mi bardzo ciężko określić swoje uczucia co do tej książki. Z jednej strony, szczególnie tej, która niesie za sobą gwałtowne emocje, książka przedstawia dramatyczne wydarzenia i świetnie gra na strunach wrażliwości czytelnika. Z drugiej jednak strony ma w sobie niedociągnięcia, które sprawiają iż owe struny zaczynają wydawać fałszywe dźwięki i to od nich zacznę.

Pełna recenzja na:
http://moznaprzeczytac.pl/zamkniete-drzwi-zofia-wojcik/

Obłuda przez wielkie „O”, bezmiar nienawiści i strachu, piekło na ziemi, w takich oto warunkach żyje główna bohaterka powieści Zofii Wójcik, Natalia. Ja zaś, jej imienniczka, zachęcona opisem książki, wciąż jeszcze żyjąca studiowaną psychologią i pomimo pięknej lipcowo-/sierpniowej pogody, postanowiłam zmierzyć się z powieścią, która choć o jasnej okładce, zasłania oczy...