"(...) drobiazgi podsycają ogień niechęci, choć czasami to, czego nienawidzimy w kimś najbardziej (...) staje się potem najmocniejszym zarzewiem tęsknoty".

Lucy Silchester ma prawie trzydzieści lat, mieszka z kotem Pan Panem w wynajętej kawalerce, pracuje jako tłumaczka instrukcji sprzętu AGD, praktycznie nie dogaduje się z ojcem i ciągle kłamie. W praktycznie każdej sprawie, czy to ważnej, czy kompletnie błahej; Lucy jest mistrzynią zatajania prawdy, mijania się z nią, niedopowiedzeń, przemilczenia. Wynikają z tego mniejsze lub większe konsekwencje, jednak dziewczyna ani myśli zmienić swojego postępowania. Jednak do czasu. W momencie gdy dostaje któryś już z kolei list z... Życiowej Agencji, zapraszającej na spotkanie z jej własnym Życiem, zmienia się... WSZYSTKO. Okazuje się bowiem, że Życie jest bardzo zaniepokojone swoją podopieczną; zaniedbywane przez nią czuje się w obowiązku w końcu wkroczyć do akcji, by uratować Lucy od totalnego pogrążania się w bezmiernym chaosie. I tak Życie zaczyna towarzyszyć dziewczynie w każdym momencie jej funkcjonowania, obnażając bezlitośnie wiele faktów, przysparzając jej niemało kłopotów, kontrolując naginanie prawdy, prostując życiowe ścieżki... Dzieje się. Oj, dzieje!

"(...) z życiem natomiast... Podejmujesz jakieś złe decyzje, parę razy masz pecha czy coś w tym stylu, ale bez względu na wszystko, musisz iść naprzód, czyż nie? I nikt nie widzi twojego wnętrza, a w naszych czasach, coś czego nie widać (...), nie istnieje. Tyle, że teraz ja tu jestem: twoje wnętrze, twój rentgen, podstawione pod twoją twarz lustro i zarazem malujące się w nim odbicie. Dzięki mnie, we mnie zobaczysz, jak bardzo cierpisz, jak bardzo jesteś nieszczęśliwa. Logiczne?"

Pora na życie to moja pierwsza styczność z Cecelią Ahern; teraz wiem, że na pewno nie ostatnia, mało tego. Zamierzam mieć jej WSZYSTKIE książki na swojej półce, styl autorki po prostu mną zawładnął; jest lekko, treściwie, przyjemnie, zabawnie, życiowo, refleksyjnie. Postać Lucy została wykreowana z perfekcyjną dokładnością, równie mocno odsłaniając jej wszelkie defekty, oczekujące na zmianę. Bardzo dotknęła mnie realność fabuły. Samotna kobieta, szukająca swojego celu w życiu, robiąca coś, za czym nie przepada, byleby egzystować, a nie brać ze świata garściami. Książkę odebrałam dość osobiście; sama niedawno stanęłam na swojego rodzaju rozdrożu - skończyłam studia, rozpoczęłam pracę w zawodzie - coś się sfinalizowało, coś nowego rozpoczęło, sama do końca w pewnym momencie nie wiedziałam czego tak naprawdę chcę i oczekuję. Od siebie, bo to od tego powinnam zacząć. Jak przestawić się na inny tryb życia; jak doceniać to, co mam wokół siebie, jak czerpać z życia, jak wyciskać je do granic możliwości. I wiecie co? Ta książka mi w tym pomogła.

To bardzo ciepła, poruszająca opowieść o tym, co może się zdarzyć, gdy człowiek przestanie zwracać uwagę na swoje życie, nie będzie go doceniać w każdym aspekcie, pozwoli mu przeciekać przez palce. To historia zawierająca morał, iż kłamstwo ma bardzo króciutkie nóżki, oraz że jedno pociąga za sobą lawinę kolejnych. A prawda, wypływająca na wierzch, jest niejednokrotnie ostrzejsza niż nóż. Żałuję, że w naszym świecie nie ma Agencji Życia, która DOBITNIE uświadamiałaby, że każdy ma tylko jedno Życie, które w pewnym momencie zaczyna się o siebie dopominać, pragnąc zostać przeżytym jak najlepiej.

Polecam tę książkę każdemu; i tym, którzy pani Ahern jeszcze nie znają i tym, którzy czytali już jej niejedną publikację. Polecam tym, którzy żyją całkowicie i tym, którzy lekko się w życiu zagubili. Polecam tym, którzy szukają w swoim funkcjonowaniu sensu, zrozumienia, celu, wartości. Polecam tym, którzy życie doceniają, i tym, którzy kompletnie nie wiedzą, jakie mają szczęście, że oddychają. To jedna z tych książek, która zapada w pamięć na długo i odsłania klapki z oczu. Bo żeby zobaczyć, najpierw trzeba chcieć widzieć. Po prostu.

Więcej na www.wirtualnaksiazka.blogspot.com ;)

"(...) drobiazgi podsycają ogień niechęci, choć czasami to, czego nienawidzimy w kimś najbardziej (...) staje się potem najmocniejszym zarzewiem tęsknoty".

Lucy Silchester ma prawie trzydzieści lat, mieszka z kotem Pan Panem w wynajętej kawalerce, pracuje jako tłumaczka instrukcji sprzętu AGD, praktycznie nie dogaduje się z ojcem i ciągle kłamie. W praktycznie każdej...