Zmieńmy nazwisko z Kerouac na Kowalski i wtrąćmy między "C" i "K" w imieniu "E", uzyskamy: Jacek Kowalski. Dzieło zostawmy w stanie nienaruszonym. Oceńmy jeszcze raz. Czy gdyby autorem tej powieści był nasz Jacek, a nie Jack, nadal zachwycałby nas ten słowotok i mętlik w głowie bohatera?

Do czego zmierzam -
Najpierw popadłam w zachwyt nad tym, że pióro jest lepsze, niż tylko przeciętne i czymś się wyróżnia. Pisać można na setki sposobów, ale najtrudniej wyciągnąć "to coś". Jack wyciągnął. Indywidualny i wyjątkowy styl pisania Jacka Kerouac. Co stało się z moim zachwytem dalej?
Minął.

Okazało się, że ten sposób pisania to sztuka współczesna. Piękne krzesło, na którym niewygodnie jest siedzieć. Nowoczesne obcasy, w ktorych nie wytrzymasz nawet 30 minut. Leżąc. Wygląda dobrze, lecz funkcjonalnie jest do niczego.

Nie ujmę sobie intelektu, ani umiejętności wnikliwego czytania. Rozumiałam każde zdanie. Ale wolałabym więcej kropek, albo chociaż mniej dygresji - przecież można pisać z przecinkami, byle trzymać się głównego nurtu. Byłam głównym bohaterem, szłam z miłością jego życia ulicą, już za moment miał odbyć się dialog, a tu nagle bum, jestem w innej epoce, we wspomnieniu, jestem w myśli, mgle, w drodze, jestem asfaltem i kroplą deszczu, która spada na ten asfalt tego pochmurnego dnia, gdy chmury przykryły niebo, niczym płachta, którą przykrywa się martwe ciała. I gdzie ten spacer z ukochaną?

Wiecznie oderwany, egoista, alkoholik, pisarz. Poeta. Melancholik. Przedstawiciel bitników. Zabrakło mi ostatecznie treści, która wypełniałaby ten profil. Takie tylko puste słowa. Może takie to było pokolenie. I może ja tego po prostu nie rozumiem.

Przebrnęłam. Z wielką ulgą czytałam ostatnią stronę. Choć tak smutną. Cholerna Mardou. To ciężar spadł mi z ramion. A Leo też nie był święty. Ktoś niżej napisał, że poczucie smutku nadaje sens czytaniu tej powieści. Pewnie ten ktoś miał rację. Mój pech, że jestem teraz szczęśliwa. To są faktycznie inne fale. Może jak stracę miłość, jak zdradzę, czy będę zdradzona, jak się zaszyję w ciemnym pokoju, zasłonię zasłony, pogrążę w oparach alkoholu i dymu. Wtedy. Wtedy pojmę i zrozumiem, a co najważniejsze - docenię.

Bo dziś wymagam więcej od pisarzy. Zawiązując pętlę powiem, że jakby to był właśnie Jacek Kowalski to byśmy mu powiedzieli: "Jacku, jaśniej! Jakbyś do człowieka pisał, a nie brudnopisu". Ale to Jack i jego specyficzne pióro.

Lubię to pióro, ale widzę je raczej w poezji. Tutaj mnie męczy okropnie.

Zmieńmy nazwisko z Kerouac na Kowalski i wtrąćmy między "C" i "K" w imieniu "E", uzyskamy: Jacek Kowalski. Dzieło zostawmy w stanie nienaruszonym. Oceńmy jeszcze raz. Czy gdyby autorem tej powieści był nasz Jacek, a nie Jack, nadal zachwycałby nas ten słowotok i mętlik w głowie bohatera?

Do czego zmierzam -
Najpierw popadłam w zachwyt nad tym, że pióro jest lepsze, niż...