Zabierając się za lekturę miałem mieszane uczucia, głównie ze względu na notkę o autorze, ponieważ Grzegorz Górny jest założycielem i był redaktorem naczelnym "Frondy" w latach 1994-2005 i 2007-2012.

Dlatego na starcie, miałem przeświadczenie, że mogę trafić w naszpikowany religijnymi odniesieniami zestaw reportaży, w którym emocje będą głównym elementem budującym historie.

Czytając przedmowę utwierdzałem się coraz bardziej w tym przekonaniu i zacząłem się mocno zastanawiać, czy jednak nie odłożyć książki na półkę...

Mój niepokój zaczął jednak przeradzać się w ciekawość wraz z pierwszymi stronami historii o Iwanie Korszyńskim. Ta nieprawdopodobna historia pokazuje, że ludzkie losy przeplatają się w niesamowity sposób, a dzisiejszy kat, może stać się jutro 'ofiarą'.

Kolejne 5 historii było równie nieprawdopodobnych (pierwszy raz przeczytałem o Ponarach i zbrodniach popełnionych w czasie II WŚ na Litwie) oraz dających wiele do myślenia, a opowieść o Dżambule Dżabajewie pozwoliła na rozluźnienie i porcję śmiechu z ogromu głupoty prezentowanej przez komunistów w ZSRS.

Po tych kilku, naprawdę dobrych reportażach przyszedł jednak wielki zawód. Dostajemy opowieść, która pasuje do tego zbioru jak historyjka o kocie Filemonie, pomiędzy tomami trylogii Sienkiewicza.
Nie twierdzę, że historia sama w sobie nie jest ciekawa, bo dzieje ks. Michała Sopoćko oraz siostry Heleny Majewskiej są nieprawdopodobne i pełne niewytłumaczalnych zdarzeń ale ckliwa forma podania jest niestety mocno niestrawna.

Po Testamencie siostry Faustyny możemy przeczytać kilka kolejnych, dobrych reportaży. Na uwagę zasługuje - pomimo wydźwięku religijnego - Krzew gorejący. To opowieść o młodym, węgierskim pijarze, który zakładał na Węgrzech, podczas okupacji sowieckiej Bokory, małe zgromadzenia katolickie.
Niesamowita jest transformacja tego człowieka, który przeżył prześladowanie zarówno ze strony komunistów jak i katolickich przełożonych.
Nic dziwnego, że uznał on w końcu, iż Kościół katolicki jest w rzeczywistości dziełem Antychrysta... a najdziwniejsze było dla mnie to, że autor nie polemizuje, nie ocenia i pozwala czytelnikowi na wyrobienie sobie własnego zdania. W tak trudnym temacie Górny zachował bezstronność, czyli zrobił to, czego od niego oczekiwałem podczas czytania całego zbioru.

Polecam do przeczytania i radzę robić przerwy między historiami, które według mnie wymagają kontemplacji.

Zabierając się za lekturę miałem mieszane uczucia, głównie ze względu na notkę o autorze, ponieważ Grzegorz Górny jest założycielem i był redaktorem naczelnym "Frondy" w latach 1994-2005 i 2007-2012.

Dlatego na starcie, miałem przeświadczenie, że mogę trafić w naszpikowany religijnymi odniesieniami zestaw reportaży, w którym emocje będą głównym elementem budującym...

Nie mam zielonego pojęcia jak ta książka znalazła się w mojej biblioteczce, ale muszę powiedzieć, że mnie zaskoczyła niezwykle pozytywnie. Wchłonąłem praktycznie całą (opuściłem jedynie dwie historie, które były dla mnie nudne) natomiast resztę przeczytałem.
Po każdej historii usiałem mieć chwilę, żeby sobie poukładać wszystko w głowie. Czasami żyję i nie dostrzegam, że przede mną także byli ludzie, którzy wybierali dobrze lub źle, którzy potrafili kochać Boga i człowieka, jak i ich nienawidzieć całym sercem.
Polecam zwłaszcza tym, którzy lubią książki/ historie pisane życiem

Nie mam zielonego pojęcia jak ta książka znalazła się w mojej biblioteczce, ale muszę powiedzieć, że mnie zaskoczyła niezwykle pozytywnie. Wchłonąłem praktycznie całą (opuściłem jedynie dwie historie, które były dla mnie nudne) natomiast resztę przeczytałem.
Po każdej historii usiałem mieć chwilę, żeby sobie poukładać wszystko w głowie. Czasami żyję i nie dostrzegam, że...

Ocena całkowicie subiektywna, jako że reklamę "Klub Ksiażki Katolickiej" zauważyłam będąc już w połowie lektury. Spróbowałam przebrnąć przez chociaż jeden życiorys osoby związanej z religią, ale nie, nie da rady. Przeczytałam wobec tego mniej więcej 3/4 książki, pomijając wszystko, co z chrześcijaństwem związane. Nie przepadam za fantastyką. Gdybym miała ochotę na fantasy, z pewnością sięgnęłabym po Kinga na przykład, a nie po książkę, z której chcę dowiedzieć się jak najwięcej o rosyjskich skrajnościach. Mimo wszystko, cała rzeszta książki - znakomita. Tej części "non-fiction" mogłabym spokojnie dać 8/9 gwiazdek. Czyta się przyjemnie i szybko. Ten rodzaj książki o Rosji, który pochłania bez reszty, ponieważ nie ma w nim nagromadzonych zbyt dużej ilości dat czy nazw specjalistycznych, a zostały przedstawione jedynie najważniejsze i najciekawsze zagadnienia.

Ocena całkowicie subiektywna, jako że reklamę "Klub Ksiażki Katolickiej" zauważyłam będąc już w połowie lektury. Spróbowałam przebrnąć przez chociaż jeden życiorys osoby związanej z religią, ale nie, nie da rady. Przeczytałam wobec tego mniej więcej 3/4 książki, pomijając wszystko, co z chrześcijaństwem związane. Nie przepadam za fantastyką. Gdybym miała ochotę na fantasy,...

Książka, która robi wrażenie. Pozostaje w pamięci i skłania do refleksji nad zmiennością losów, podłością i bohaterstwem człowieka.

Książka, która robi wrażenie. Pozostaje w pamięci i skłania do refleksji nad zmiennością losów, podłością i bohaterstwem człowieka.