Choć królowa Jadwiga zmarła w 1399 roku, to Karol Szajnocha dalej pociągnął swoją opowieść, bo i pamięć o niej i skutki jej działań trwały. Nie zamierzam tu ich opisywać, kto ciekaw, niech sięgnie do książki, ale powiem tylko, że niektóre rzeczy wzruszyły babską i łaknącą pięknych romansów cząstkę mej duszy :) Wzruszyłam się więc postawą Wilhelma, odtrąconego przez panów krakowskich nieskonsumowanego męża Jadwigi. Wilhelm dochował Jadwidze wierności aż do jej śmierci. Pięknie też zachował się sam Jagiełło, nazywając ich pierścień ślubny swoim najcenniejszym klejnotem. Dziś możemy kręcić nosem na to, że Szajnocha wzorem nielubiącego Jagiełły Długosza, przedstawił nam króla w nazbyt niekorzystnym świetle, ale i tak nie da się o tej książce myśleć bez sympatii.

Choć królowa Jadwiga zmarła w 1399 roku, to Karol Szajnocha dalej pociągnął swoją opowieść, bo i pamięć o niej i skutki jej działań trwały. Nie zamierzam tu ich opisywać, kto ciekaw, niech sięgnie do książki, ale powiem tylko, że niektóre rzeczy wzruszyły babską i łaknącą pięknych romansów cząstkę mej duszy :) Wzruszyłam się więc postawą Wilhelma, odtrąconego przez panów...

Znakomicie "skonstruowane" i napisane, więc też świetnie się czyta. Szkoda, że teraz prawie wcale nie piszą tak pięknie historycznych prac naukowych.
Szkoda tylko, że Karol Szajnocha tak zaufał Długoszowi, że przedstawił (zresztą bardzo sugestywnie) Władysława Jagiełłę, jednego z największych naszych monarchów, jako chytrego prostaka, który miał więcej szczęścia jak rozumu.

Znakomicie "skonstruowane" i napisane, więc też świetnie się czyta. Szkoda, że teraz prawie wcale nie piszą tak pięknie historycznych prac naukowych.
Szkoda tylko, że Karol Szajnocha tak zaufał Długoszowi, że przedstawił (zresztą bardzo sugestywnie) Władysława Jagiełłę, jednego z największych naszych monarchów, jako chytrego prostaka, który miał więcej szczęścia jak...