1 i 2 Tom opowiadania o Jadwidze i Jagielle.

Moim ulubionym przedmiotem zawsze była historia. Gdybym miała przenieść się w czasie to zdecydowanie wybrałabym średniowiecze. Czasy królów, rycerzy, dam, czarów i zabobonów.

Kiedy wzięłam tę książkę do ręki, faktycznie spodziewałam się opowiadania, ale nie takiego jakiego dostałam. Nie mamy tu żadnych dialogów, mamy tu opisy, które wprowadzają nas w epokę średniowiecza.

Szajnocha opisuje tutaj Polskę, naszych rodaków, sytuacje historyczną, rządy Jadwigi i jej historię - była pierwszą kobietą królem na tronie! I ostatnią władczynią dynastii Piastów! A jej historia od pobożnej księżniczki do żony przywódcy Poganów jest niezmiernie ciekawa!

Szajnocha ukazuje klimat średniowieczny i życie ludzi tej epoki, a także przede wszystkim życie władców, kłótnie o to kto będzie rządził Polską, oraz próby znalezienia małżonka dla Jadwigi innego niż Wilhelm.

Książkę warto przeczytać pomimo objętości, ale uprzedzam, że do łatwych pozycji nie należy.

Polecam.

1 i 2 Tom opowiadania o Jadwidze i Jagielle.

Moim ulubionym przedmiotem zawsze była historia. Gdybym miała przenieść się w czasie to zdecydowanie wybrałabym średniowiecze. Czasy królów, rycerzy, dam, czarów i zabobonów.

Kiedy wzięłam tę książkę do ręki, faktycznie spodziewałam się opowiadania, ale nie takiego jakiego dostałam. Nie mamy tu żadnych dialogów, mamy tu opisy,...

Jeśli ktoś łaknie aktualnej wiedzy tak bardzo, że gotów jest przedzierać się przez dzieła naukowe pisane hermetycznym językiem i uginające się od przypisów, to Szajnocha nie dla niego. Choć nie można tej książce odmówić także wartości naukowych (przy założeniu, że czytelnik zdaje sobie sprawę, że czyta dzieło powstałe w połowie XIX wieku). Za to jeśli ktoś chce wczuć się w epokę, wyobrazić sobie nieprzebyte puszcze, które wtedy porastały Polskę i Litwę, groźne trzęsawiska, rozgardiasz dworu Giedyminowiczów, rozterki młodziutkiej królowej, to niech czyta Szajnochę. Bo to książka działająca na wyobraźnię pisana językiem giętkim, precyzyjnym i obrazowym. Tego u dzisiejszych naukowców już się nie znajdzie. Rozgraniczyło się to, co dla szerokiej publiki, od tego co dla wtajemniczonych. Więc jeśli chce się dzieła naukowego pisanego jak powieść, to trzeba czytać Szajnochę. W pierwszym i drugim tomie akcja doprowadzona jest do koronacji Jadwigi. Serdecznie polecam wszystkim, którzy się interesują historią, z dwóch powodów. Czasy zadzierzgnięcia unii między Polską a Litwą są ciekawe, a Szajnochowy sposób pisania o tym uwodzicielski.

Jeśli ktoś łaknie aktualnej wiedzy tak bardzo, że gotów jest przedzierać się przez dzieła naukowe pisane hermetycznym językiem i uginające się od przypisów, to Szajnocha nie dla niego. Choć nie można tej książce odmówić także wartości naukowych (przy założeniu, że czytelnik zdaje sobie sprawę, że czyta dzieło powstałe w połowie XIX wieku). Za to jeśli ktoś chce wczuć się w...