Irytacja - to chyba dominujące uczucie, które towarzyszyło mi w lekturze.
Jeśli coś ma być niesamowite i niesłychane, to niech takie będzie ze względu na wydarzenia, fakty, powiązania, a nie ze względu na bezustanne powtarzanie fraz "to niesłychane", "to niesamowite", "oniemiałem", "trudno uwierzyć" itd. Odniosłem wrażenie, że bardzo usilnie nam się wmawia, że to niesamowite, a sugestia zazwyczaj idzie w użycie, gdy brak argumentów.
Kolejna rzecz: jeśli coś zowie się "śledztwem", to z faktów powinno dochodzić się do wniosków, a nie fakty dopasowywać do z góry uznanej za słuszną hipotezy.

A cała sprawa została ostatecznie nie rozwiązana, bo nie przedstawiono w efekcie najbardziej racjonalnego związku pomiędzy skazaniem zbrodniarzy a Księgą Estery, mimo że takie rozwiązanie nasuwa się na myśl w sposób oczywisty. Niestety tak się dzieje, gdy pod pozorem dokumentu "non-fiction" chce się stworzyć religijne fantasy.

Ogromną zaletą książki jest rozsądne dawkowanie wiedzy tak o narodzie żydowskim, jak i nazizmie, dzięki temu sporo wiedzy wchłania się w sposób wręcz naturalny i bezbolesny. Zdecydowany plus także dla warstwę wspomnieniową - opowieść o rodzinie B. Benyamina jest najciekawszym fragmentem.
Na tym niestety walory Kodu Estery się kończą. Niestety - rozczarowanie.

EDIT
Zapomniałbym o przekłamaniach. Wojna izraelsko-arabska z poczatku lat 70-tych wygrana przez Izreal, ponieważ "Izreal miał więcej do stracenia, więc walczył z większym poświęceniem". No cyc opada...

Irytacja - to chyba dominujące uczucie, które towarzyszyło mi w lekturze.
Jeśli coś ma być niesamowite i niesłychane, to niech takie będzie ze względu na wydarzenia, fakty, powiązania, a nie ze względu na bezustanne powtarzanie fraz "to niesłychane", "to niesamowite", "oniemiałem", "trudno uwierzyć" itd. Odniosłem wrażenie, że bardzo usilnie nam się wmawia, że to...