Jedna z tych kultowych analiz dotyczące jak tworzyć nowoczesne społeczeństwa i państwa. Silą tej książki jest fakt że to polska książka, zatem silnie eksponowana jest analiza naszej, polskiej transformacji.
Co tu dużo mówić, to doskonała praca, próba przybliżenia kwestii rozwoju państw peryferyjnych, różnych dróg rozwoju i tego swoistego „skoku w nowoczesność” który tak wielu próbuje zrealizować, a tak niewielu się udaje.

Takie przekrojowe analizy są bardzo ciekawe, gdyż pozwalają wyciągać wspólne wnioski dla modernizacji takich krajów jak Rosja czy Chiny w czasach komunizmu i nieco innej drogi Japonii. Wzbogacenie tego wątku o państwa afrykańskie, ameryki łacińskiej a także Azji (Tajwan, Indie, Korea płd.), daje całkiem szerokie spojrzenie. Wołanie o rozwój w każdym z tych państw było racją stanu a ścieżka redukcji dystansu do centrum – głównym celem. Autor umiejętnie wyjmuje z mnóstwo tabelek i analiz – te kluczowe informacje które pomogą zrozumieć jak wyglądała ta nieuchronna ścieżka rozwojowa. Widać niesamowite podobieństwa czy mówimy o Afryce czy o ZSRR. Zresztą wiele tych ścieżek rozwojowych łączą podobne podstawy ideowe, stąd tak częste poczucie że to ubodzy chłopi (stanowiący większość) muszą sfinansować modernizacje oddając plony za bezcen. To powtarza się w Ghanie Chinach, ZSRR. Przy radykalnym reżimie – koszty ludzkie mogły iść w milionów zagłodzonych ludzi…

Autor pokazuje też jak poszczególne prądy intelektualne dominują w poszczególnych czasach – stąd możemy prześledzić odwrót od recept lewicowych w stronę liberalizmu – ten ostatni w sumie nie ma uzasadnienia teoretycznego, niemniej w pewnym momencie stał się szalenie modny – dopiero dziś powolutku zaczyna się zauważanie kosztów takich transformacji – bo wbrew pozorom recepty liberalne wcale nie okazały się rozwiązaniem – raczej utrzymywały peryferie z dala od centrum.

Ciekawa jest też syntetyczna analiza dla Polski – w ogóle pokazanie jako z jednej strony modernizującego reżimu jest ciekawe – zresztą ostateczne niepowodzenie w modernizacji – jest jednym z kluczowych elementów klęski reżimu (mimo jego pewnych sukcesów w tym zakresie). Z drugiej jako kontynuatora planów podejmowanych w latach 30-tych – widać tu sporo państwowej ciągłości.

Słabością książki są analizy dlaczego czasem wychodzi. O ile dość dobrze rozpisane są klęski Chin i ZSRR w szczególności, niektórych krajów Afrykańskich i Am. Łacińskiej – to w sumie nie widać czemu akurat wyszło w niektórych państwach Azji – mimo że startowały z dramatycznie niższego poziomu niż ich konkurenci (np. Argentyna).

Polecam, niezwykle ciekawa książka.

Jedna z tych kultowych analiz dotyczące jak tworzyć nowoczesne społeczeństwa i państwa. Silą tej książki jest fakt że to polska książka, zatem silnie eksponowana jest analiza naszej, polskiej transformacji.
Co tu dużo mówić, to doskonała praca, próba przybliżenia kwestii rozwoju państw peryferyjnych, różnych dróg rozwoju i tego swoistego „skoku w nowoczesność” który tak...