Do książki autobiograficznej Derrena podszedłem z wielkim zapałem, niestety okazała się być strasznym gniotem. Szanuję postać Derrena Browna za jego umiejętności, to że nie mówi, że ma nadprzyrodzone zdolności tylko potrafi wykorzystać różne techniki aby zmylić widza, oraz za to, że nie kryje się ze swoimi preferencjami seksualnymi. Więc jako fan myślałem, że pewnie sztucznie zawyżę mu ocenę (co wydaje mi się, że i tak zrobiłem). W życiu przeczytałem tylko dwie autobiografie i to dość osobliwe metalowca Ozziego Osbourne'a i słynnego snajpera Chris'a Kyle'a. Pomimo tego, że zdaję sobie sprawę, że jest to autobiografię spodziewałem się czegoś na wyższym poziomie i o trochę innej tematyce. Pierwsze rozdziały książki są dosyć interesujące, potem niestety zaczynam czytać o coraz większych głupotach. Ogólnie całość zbudowana jest w taki sposób, że czytam o jednym konkretnym dniu pracy Derrena z jego początków jako magika, zanim stał się sławny, a w ramach każdego rozdziału powoli zaczyna zbaczać z tematu i opowiadać anegdoty z innej części swojego życia lub swoje przemyślenia, by potem wraca do kontynuowania głównej historii i znowu zbaczać z tematu. I te dodatkowe przemyślenia stanowią ogromny problem bo jak nazwać czytanie o wymianie stoperów do uszu czy obcinaniu paznokci. Czy w ogóle wypada pisać o takich rzeczach w książce. Takie opisy na całe strony mocno zniechęcają nie tylko do książki, ale również do postaci Derrena.

Do książki autobiograficznej Derrena podszedłem z wielkim zapałem, niestety okazała się być strasznym gniotem. Szanuję postać Derrena Browna za jego umiejętności, to że nie mówi, że ma nadprzyrodzone zdolności tylko potrafi wykorzystać różne techniki aby zmylić widza, oraz za to, że nie kryje się ze swoimi preferencjami seksualnymi. Więc jako fan myślałem, że pewnie...