Bardzo dobra Kdiążka

Bardzo dobra Kdiążka

Chcąc nie chcąc wpadłem w sentymentalną pułapkę pogłębioną dodatkowo przez ogólny charakter powieści o dość tożsamym charakterze, w związku z czym nie potrafię lub po prostu nie chcę spojrzeć na nią krytycznym okiem. Po prostu za wiele wspomnień mnie łączy z tą historią, żebym był wstanie się na to zdobyć. Choć jest to pierwszy tom to już właśnie na niego przypada znacząca konwersja światopoglądowa protagonisty i z tym mogę połączyć moje pierwsze zastrzeżenie do całości. Mianowicie: nad wyraz widocznie bazuje ona na postaciach i tym czy będziemy w ogóle mogli przywdziać ich losy na nas samych. Mam wrażenie przez to, że nie jest to wcale uniwersalny tekst, który można przeczytać w każdym okresie życia i poczuć go w ten sam sposób. Gdybym nie zapoznał się z nim w okresie zmian, jakie sam przechodziłem to z dużą dozą prawdopodobieństwa nie byłbym wcale tak zachwycony. Może nawet powieść ta byłaby dla mnie banalna. Jednak zrobiłem to dzięki czemu z biegiem lat jest ona dla mnie jeszcze lepsza; a to za sprawą obudzenia wielu ciepłych uczuć oraz wspomnień. Chyba każdy ma coś co budzi w nim czar minionych lat więc nie muszę chyba wspominać jak bardzo to pozytywnie nastraja. W moim przypadku jest to właśnie 'Hyouka' i zachęcam, żeby i dla was stała się kluczem do słusznie minionej, ale cudownie przeżytej przeszłości będącej czasem jakichś wewnętrznych przemian.

Elementem zazębiającym wszystko w tej książce jest z pewnością rozpadający się Klub Klasyczny. To do niego na listowną prośbę siostry w celu podtrzymania ducha jej młodości dołącza nasz energooszczędny główny bohater – Oreki Houtarou – zaczynając nowy etap edukacji w słynącym z aktywności klubowych liceum Kamiyama. To w nim Oreki poznaje Chitande Eru będącą swoistym symbolem ciekawości, który nakłaniając go do rozwiązywania różnorakich zagadek przełamuje w nim jego postawę życiową opartą na motto: 'Jeśli nie muszę czegoś robić, nie robię. Jeśli jednak muszę, robię to szybko'. Pobyt w klubie, a więc również obcowanie z jego członkami daje początek rozważaniom o swoim 'szarym życiu' i zaszczepia nieodkrytą jak dotąd potrzebę: prowadzenia różowego licealnego życia, co wyraźnie koliduje z jego dotychczasowym lifestylem. Fabularnie z pewnością najważniejszy jest historyczny aspekt klubu klasycznego. Oreki i reszta jako jego członkowie, a zarazem spadkobiercy postanawiają odkryć co wydarzyło się 33 lata temu podczas Festiwalu Kanya i co na dobrą sprawę miał z tym wspólnego wujek Chitandy. Tylko w ten sposób zrozumieją jego słowa, które zatarły się w jej umyśle. Stanowią one nijako dziedzictwo klubu; przesłanie dla nich wszystkich, czyli kolejnych z kolei potomków Klubu Klasycznego. My jako czytelnicy za to możemy potraktować je jako słowa pokrzepienia od samego autora noweli. W końcu niemal wszyscy znaleźli się kiedyś w sytuacji, w której chcieli krzyczeć w eter.

Za każdym razem, gdy wracam do tej powieści jestem coraz bardziej zachwycony. Cóż, pierwszy tom za mną, a więc zostało kolejne pięć do przeczytania. Nie mogę się już doczekać poznawania na nowo kolejnych tomów perypetii z życia członków Klubu Klasycznego. Najchętniej zabrałabym się za nie od razu, ale to niestety niemożliwe. Na razie nadal czekam na wydanie zapowiedzianego już 7 tomu. Mam nadzieję, że doczekam się i to nadal będzie to samo co wcześniej. Jeśli lubicie zwyczajne, niezbyt pompatyczne historie to myślę, że 'Hyouka' będzie czymś odpowiednim. Postacie da się naprawdę mocno polubić, a zagadki, przed jakimi stają zajmujące na tyle, żeby szczerze chcieć poznać ich rozwiązania. Może Yonezawa Honobu nie należy do moich ulubionych japońskich pisarzy, ale to on stworzył coś co chwyciło mnie za serce i do czego powracam zawsze z uśmiechem. Nie znam drugiej takiej historii, która by z taką mocą mnie do siebie przyciągała. Pomimo swojej lekkości nie da się o niej zapomnieć. Poza tym jest niesamowicie przystępna w odbiorze, aż chce się ją czytać. Sprawia to, że jest wręcz idealna na letni wieczór. Spróbować zawsze warto, a być może tak, jak ja zobaczycie w niej część siebie. Za jej sprawą udało mi się na pewno przystąpić bardziej aktywnie do życia: zasmakować tego, czym jest opisany w książce różowy odcień doczesności. Podbiega to trochę pod myślenie życzeniowe, ale uważam, że autor – choćby i podświadomie – chciał takiego obrotu wydarzeń żebyśmy wraz z Orekim mogli obserwować zachodzące w nas zmiany.

Chcąc nie chcąc wpadłem w sentymentalną pułapkę pogłębioną dodatkowo przez ogólny charakter powieści o dość tożsamym charakterze, w związku z czym nie potrafię lub po prostu nie chcę spojrzeć na nią krytycznym okiem. Po prostu za wiele wspomnień mnie łączy z tą historią, żebym był wstanie się na to zdobyć. Choć jest to pierwszy tom to już właśnie na niego przypada znacząca...