Po raz kolejny przekonuję się, że bariera kulturowa powoduje, iż podczas czytania książki o macierzyństwie napisanej przez Angielkę, zadaję sobie pytanie w jej rodzimym języku: "WTF?"
No bo cóż rzec na propozycję tresury i stosowania "trików" wobec dziecka, wprowadzania pokarmów stałych w wieku 5 miesięcy i jedzenia grochu w tymże czasie oraz rezygnacji z karmienia piersią.
Autorka proponuje konkretne rozwiązania (łącznie z infantylnym tekstem, jaki rodzic ma kierować do dziecka) na niepożądane zachowania, np. żeby dziecko nie płakało po wyjściu mamy do pracy, co zrobić jeśli dziecko nie chce jeść lub jeśli chce jeść, tyle że za dużo itd.
Czytając książkę ma się wrażenie, że autorka pisze do kobiet o obniżonej zdolności logicznego myślenia i myślenia w ogóle, a co gorsze, o dzieciach, które można wytresować i podporządkować sobie.
Nie muszę dodawać, że tekst okraszony jest opowiastkami "z własnego doświadczenia autora", czyli jedynymi słusznymi, co mnie nad wyraz irytuje we wszelkich pozycjach książkowych.
Niebywałe jest również to, iż w "Języku dwulatka" znajdziemy porady z cyklu, jak rozszerza się dietę niemowlęcia.
Jak dla mnie ta książka to strata czasu, pełna truizmów i banalnych wniosków. To że trzeba być cierpliwym i że "dzieci tak mają", to ja wiedziałam przed porodem...
Do tej pory jedynym sensownym poradnikiem dla mam była dla mnie książka "Dziecko z bliska".

Po raz kolejny przekonuję się, że bariera kulturowa powoduje, iż podczas czytania książki o macierzyństwie napisanej przez Angielkę, zadaję sobie pytanie w jej rodzimym języku: "WTF?"
No bo cóż rzec na propozycję tresury i stosowania "trików" wobec dziecka, wprowadzania pokarmów stałych w wieku 5 miesięcy i jedzenia grochu w tymże czasie oraz rezygnacji z karmienia piersią....