W książce tej mamy w końcu trochę praktycznego zastosowania techniki Katie Byron w codziennym życiu. Być może nawet w sprawie najważniejszej - już sam tytuł bowiem mówi o miłości. Tutaj następuje jej demitologizacja, odróżnienie jej od pragnień, gdzie wg Katie związek to bardzo często "targ pragnień". To my sami jesteśmy źródłem miłości i nikt z zewnątrz nie jest w stanie nam jej zapewnić. Co najwyżej iluzje, które prowadzą do wzajemnego, niechętnego odgrywania ról. Oczywiście Katie nie zniechęca nas abyśmy zawierali związki. Chodzi tylko o to, że każdy może być naszym "dopełnieniem" gdy my sami przebywamy w stanie miłości. Gdy gra symfonia, lecz gdy muzyka pojedynczych skrzypiec, którą to my gramy, również wystarczy (Anthony de Mello).

Większość ludzi żyje w nieświadomości. Dlatego wszyscy wschodni nauczyciele zwracają tak baczną uwagę na uważność, spostrzeganie własnych myśli i na odpowiedzi zamiast na reakcje. Katie uczy kwestionować własne myśli, poddawać je w wątpliwość. Choć sama rzadko używa słów "ego" czy "uwarunkowania". Jak mamy badać własne myśli i wiarę naszą w nie, jeśli w ogóle ich nie znamy? Jeśli żyjemy aż tak nieświadomie, że nie myślimy a "jesteśmy myślani" i siłą rzeczy wierzymy we wszystko, co nam podsunie przeszłość - bo tak to należy nazwać.

Na koniec małą refleksja: co się tyczy spraw poruszanych w tej pracy, poglądy w niej wyrażone są bardzo podobne do tych z książki "Miłość, Wolność, Samotność." autorstwa Osho. Zdaniem F. Nietzschego miłość wynika z nadmiaru, jest nadmiarem w nas samych, wylewaniem się... Ja sam natomiast powtarzam: "Z pustego i Salomon nie naleje."

W książce tej mamy w końcu trochę praktycznego zastosowania techniki Katie Byron w codziennym życiu. Być może nawet w sprawie najważniejszej - już sam tytuł bowiem mówi o miłości. Tutaj następuje jej demitologizacja, odróżnienie jej od pragnień, gdzie wg Katie związek to bardzo często "targ pragnień". To my sami jesteśmy źródłem miłości i nikt z zewnątrz nie jest w stanie...