Optymizm, doraźne przeżycie psychiczne, urósł do rangi poglądu na życie, do jakieś kategorii o znaczeniu społecznym, a nawet politycznym. Określa nie tylko własne samopoczucie, ale podpowiada prognozę pogody, notowania na giełdzie („rynki zareagowały optymistycznie”), statystyki partyjnego poparcia, a od niego samego zależą niejako rozwój kraju i przezwyciężanie kryzysów. Należy być optymistą, nie wypada być pesymistą. Taki prosty przekaz powiela się w życiu publicznym jako wzorzec „pozytywnego myślenia”, choć to przecież schemat potocznego języka w ramach poprawności politycznej. Bardziej wnikliwie i krytycznie postanowił przyjrzeć się tym kategoriom znany brytyjski myśliciel konserwatywny Roger Scruton w książce pod nieco prowokacyjnym tytułem „Pożytki z pesymizmu”.
Pokazał w niej, że w całym niedawnych dziejach cywilizacji zachodniej, zwłaszcza od rewolucji francuskiej, nadmierny optymizm i złudzenia co do przyszłości oraz mocy człowieka w jej kształtowaniu są bardziej niebezpieczne niż niezbędny wobec nich krytycyzm i pewna dawka pesymizmu co do nieograniczonych możliwości ludzkich (choćby słynne przemówienie Chamberlaina na lotnisku po konferencji w Monachium w 1938). Autor odsłonił przy tym podstawowe mechanizmy, wewnętrzne założenia ruchu i rozwoju współczesnych społeczeństw zachodnich udowodniając, że opierają się one w dużym stopniu na fałszywych stereotypach myślowych, takich jak utopia, opaczne rozumienie wolności jako stanu przyrodzonego, a nie zdobywanego oraz wiara we wszechstronny postęp nie tylko technologiczny, ale i dziejowy, historiozoficzny. Na tym tle przedstawił wiele panujących, głównie lewicowych stereotypów, iluzji humanitarnych i filantropijnych, które powracają w nieco zmienionej postaci, mimo klęski dwóch największych ideologii totalitarnych działających swego czasu również w imię budowy nowego wspaniałego świata (porywając przy tym miliony umysłów). Scruton nie wierzy także w planowanie na szerszą skalę, a więc i w takie struktury jak UE, które nie mają zdolności korekty i naprawy, bo jej oligarchiczne instytucje decyzyjne nie są wybieralne i kontrolowane, nie mogą być odwołane przez wyborców. Trudno autorowi odmówić racji w wielu przytaczanych przez niego fragmentach. Jest to niezła odtrutka na kolorową i przesłodzoną rzeczywistość wylewającą się z telewizji i brukowców.

Optymizm, doraźne przeżycie psychiczne, urósł do rangi poglądu na życie, do jakieś kategorii o znaczeniu społecznym, a nawet politycznym. Określa nie tylko własne samopoczucie, ale podpowiada prognozę pogody, notowania na giełdzie („rynki zareagowały optymistycznie”), statystyki partyjnego poparcia, a od niego samego zależą niejako rozwój kraju i przezwyciężanie kryzysów....