Na ostatnie urodziny mój ukochany sprezentował mi najnowszą książkę Corinne Hofmann Afryka, moja miłość. Oczywiście bardzo chciałam przeczytać tę książkę, dlatego prezent był to jak najbardziej trafiony.
Dlaczego moje zainteresowanie to książki o tematyce afrykańskiej? Zaczęło się to dość spontanicznie, tematyka postkolonialna szczególnie zaciekawiła mnie już na moich studiach filologicznych. Od analiz Burzy Szekspira po właśnie tego typu książki. Szczególnie interesowało mnie co ma do powiedzenia kolonizator, bądź kolonizowany. Afryka do tej pory (w porównaniu do innych krajów) jest "czysta". Ingerencja człowieka i nowoczesnych technologii jest tam zauważalna w najmniejszym stopniu. Szczególnie w buszu.
Tam znalazła się właśnie autorka książki. Stało się to ponad dwadzieścia lat temu, a mimo to, nie potrafi zapomnieć o Afryce. Dzięki czemu jej czytelnicy też nie potrafią zapomnieć. Pierwszy raz z historią Corinne Hofmann spotkałam się przypadkowo i niestety - najpierw zobaczyłam film na podstawie bestsellerowej książki Szwajcarki. Film był łatwy i lekki w odbiorze, typowa historia o miłości na niedzielny wieczór. Książka została mi pożyczona i nagle tydzień w moim życiu stał się barwny. Czytałam, jedną, drugą, trzecią część. Aż skończyłam. Biała Masajka - bo taką nazwę nosi pierwsza część kultowej serii przygód Corinne - to jedna z piękniejszych historii o miłości. Autorka pokazała uczucie pełne poświęceń, wyrzeczeń, niespełnienia, bólu i trosk. Weszła w inną kulturę, całkowicie wyzbywając się własnej. Będąc w Afryce zakochała się bez pamięci - i od pierwszego wejrzenia - w Lketindze, Masajskim wojowniku.


Zupełnie nie przeszkadzał jej jego koczowniczy tryb życia, bez perspektyw i zapewnienia jej ciepłego domowego ogniska, jakie znała w Europie. Porzuciła całe bezpieczeństwo jakie miała w Szwajcarii, sprzedała dobytek swojego dotychczasowego życia i wyjechała do obcego kraju, za miłością - jak to sama po dzień dzisiejszy określa - "swojego życia". Dokładnie opisała swoje życie przy Masaju i jego afrykańskiej rodzinie, przede wszystkim ukazując bardzo skomplikowaną i różniącą się od naszej kulturę.
Jest to historia o Europejce, która znalazła się w kraju, gdzie kobiety nie mają żadnych praw. Sprowadziła się wraz z Lketingą do jego rodzinnej wioski i starała się żyć jak Masajka. Jednak ciężko było białej kobiecie odnaleźć się w dżungli, wśród ludzi, którzy nie znali nawet podstaw angielskiego. Ledwo co komunikowała się ze swoim "pięknym" Masajem, a co tu mówić z kobietami z wioski, na których towarzystwo praktycznie cały czas była skazana. Żyła skromnie, w głodzie, tak jak jej afrykańscy towarzysze i rodzina. Tygodniami jej jedynym posiłkiem potrafiła być tylko herbata z kozim mlekiem. Schudła i wyniszczyła swój organizm, mimo to postanowiła wyjść za mąż za Lketingę. Nic i nikt nie przeszkodziło być jej najszczęśliwszą kobietą na świecie. Razem z mamą Lketinki mieszkali w chacie zbudowanej przez kobiety z gałązek i krowich odchodów, tzw. manyatt. Początkowo nie sprzeciwiała się realiom panującym w wiosce. Jednak z czasem zdała sobie sprawę, że tak żyć nie można - ze wszystkich sił starała się otworzyć sklep z artykułami spożywczymi dla swojej wioski, aby uratować ludzi oraz siebie przed głodem. Za ostatnie swoje pieniądze kupiła samochód, sklep i artykuły, które mogła sprzedawać w swojej wiosce - Barsaloi. Jej biznes cieszył się wielkim zainteresowaniem, jednak mzungu (czyli biały człowiek w języku Maa) nie cieszył się poważaniem wśród zazdrosnych ludzi. Corinne sama nie mogła niczego upilnować, Lketinga zamiast jej pomagać to rozdawał jedzenie "na zeszyt", przez co interes tonął w długach. Jakby tego było mało autorka zaszła w ciążę oraz w tym samym czasie zachorowała na kolejną już malarię. Wylądowała w szpitalu i walczyła o życie - swoje i jeszcze nienarodzonego dziecka. W tych ciężkich warunkach przyszła na świat córka Corinne i masajskiego wojownika - Napirai. Z chorobą na szczęście udało się wygrać i Biała Masajka wraz z córeczką mogła wrócić do swojej wioski. Jednak w sklepie nie było już żadnych towarów, zeszyt pęczniał od imion dłużników, a Corinne w obecnej sytuacji nie miała czasu, ani siły by wznowić interes. Skończyły się jej także pieniądze i nie wiedziała co ma zrobić - bo na swojego męża niestety nie mogła w tej sytuacji liczyć. Żyjąc w totalnej nędzy narastały pomiędzy nimi konflikty, tym bardziej że Lketinga w czasie jej nieobecności uzależnił się od alkoholu i tytoniu. Zaczął być agresywny i chorobliwie zazdrosny.


Corinne i Lketinga w okresie największej miłości


W akcie zmęczenia ciągłymi kłótniami i insynuacjami męża Szwajcarka postanowiła zmienić otoczenia - namówiła męża, aby opuścili wioskę i wyjechali do większego miasta, aby tam móc rozpocząć na nowo swoje życie. Pożyczając pieniądze od własnej matki Corinne otworzyła sklepik z pamiątkami w Mombasie, licząc na to, że tym razem wraz ze swoją rodziną zaczną dobre i spokojne życie. Jednak nie było jej to dane. Turyści często nachodzili sklep Szwajcarki i Kenijczyka, rozmawiali z nią i dzięki temu kupowali masajskie ozdoby. Nie podobało się to oczywiście Lketindze, którego zachowanie było naganne, a sceny zazdrości odstraszały tylko klientów. W pewnym momencie doszło już do rękoczynów, czego Corinne nie wytrzymała. Coś w niej pękło i nagle to wielkie uczucie zaczęło zamieniać się w czystą nienawiść. Zaczęła planować ucieczkę do Szwajcarii, jednak bez córki nie chciała wyjeżdżać. Według kenijskiego prawa była już Kenijką, a jej mała córka należała do ojca, a nie do niej. Wpadła jednak na pomysł, że chce polecieć do Szwajcarii w odwiedziny, aby jej matka i rodzina mogła poznać już dwuletnią Napirai. Lketinga był sceptyczny co do jej pomysłu, przeczuwał i bał się, że Corinne już do niego nigdy nie wróci. Mimo wielu próśb, gróźb, a nawet interwencji samej matki Masaja - Szwajcarka uzyskała zgodę od ojca Napirai na czasowy okres opuszczenia przez nią kraju. Mimo wielu przygód i niebezpieczeństw udało się jej wrócić do swojego rodzinnego kraju wraz ze swoją w pół-afrykańską córeczką. Pierwsza część kończy się właśnie w tym momencie, pozostałe części opowiadają już o losach Corinne po opuszczeniu afrykańskiego buszu - jak radziła sobie jako samotna matka w Szwajcarii, pomagając i utrzymując kontakt ze swoją afrykańską rodziną. Mimo tylu negatywnych wspomnień, ciągle ciągnęło ją do Afryki. Gdzieś w środku czuła się nierozerwalnie związana z tą kulturą i ludźmi. Po latach odważyła się wykupić tygodniową wycieczkę wraz z wejściem na największy afrykański szczyt - Kilimandżaro. Swoje wspinaczkowe zmagania opisała również w książce, jednak nie odważyła się odwiedzić jeszcze swojej kenijskiej rodziny. Książki i jej pisarska przygoda - bo tak to określa Corinne - skończyły się dla niej cudownie. Nagle zyskała tysiące fanów z całego świata, ludzie poznali jej historię i dzięki niej zainteresowali się kulturą afrykańską. W przedostatniej książce Szwajcarki przeczytać możemy o jej powrocie na czerwoną ziemię i do swojej rodzinnej wioski Barsaloi. Pojechała tam wraz z ekipą filmową na plan filmu Biała Masajka i odważyła się w końcu odwiedzić swoją kenijską rodzinę. Minęło ponad dziesięć lat odkąd ponownie ujrzała swojego męża, teściową i rodzinę. Nie odważyła się zabrać ze sobą w podróż jeszcze nie pełnoletniej córki, obawiając się, że Lketinga mógłby ją jej odebrać. Stwierdziła, że jak Napirai osiągnie pełnoletność, to sama zadecyduje czy chce poznać swoje afrykańskie korzenie czy nie. Ciężko było jej wrócić i spojrzeć w oczy męża od którego uciekła wiele lat temu. Jednak nie spodziewała się aż tak miłego przyjęcia ze strony swojej kenijskiej rodziny. Dzięki temu, wszystko stało się łatwiejsze niż jej się wydawało.
Dalsze swoje losy opisuje w książce Afryka, moja miłość. Jest to już czwarta z przygód serii, która mimo wszystko nie nudzi - a wręcz przeciwnie - z każdym podrozdziałem zachęca do czytania. Wielkie banery reklamowe - czy to w internecie, czy w księgarniach bądź telewizji, głosiły: "córka Corinne Hofmann w końcu poznała ojca". Wydawać by się mogło, że ta książka jest tylko o tym. Jednak autorka nie dała nam tej satysfakcji. Opowiedziała jak to po raz kolejny wróciła do Afryki, aby już jako reporterka, wędrować ponad siedemset kilometrów po namibijskiej dolinie Koko. Po raz kolejny przekonać możemy się o sile bohaterki, jej harcie ducha i uczuciu, jakim bez wątpienia nadal darzy Afrykę. W książce tej odwiedza również najbiedniejsze małe "miasteczka" w Nairobi, gdzie w kupie śmieci i brudu mieszkają ludzie, którzy z całych sił starają się przetrwać. Mimo HIV, ostatniego stadium AIDS, skrajnej biedy, domów z blachy bez ogrzewania i prądu, ciężko pracują tutaj kobiety, określone pięknie przez Corinne jako "kręgosłup Afryki". One dźwigają na swoich barkach wszystkie najgorsze okrucieństwa - jedną wyrzucił mąż na ulicę i znalazł sobie nową żonę, bo urodziła mu samych synów, a to drugą bo nowa, młodsza żona okazała się lepsza. Autorka ukazuję wnikliwie tragedię kobiety w prawdziwych afrykańskich realiach. Kobiety, która ostatkami sił zarabia grosze jako praczka, aby utrzymać swoją liczną rodzinę i dać swoim dzieciom wykształcenie. Kobiety, które w wielkich beczkach uprawiają warzywa, dzięki którym wyżywić mogą siebie i swoją rodzinę. Oraz kobiety, które z żebraczki potrafią stać się bizneswomen. Łza wzruszenia kręci się w oku praktycznie cały czas.



Slumsy w Nairobi

W dosłownie kilku słowach opisuje również jedną z prężnie działających afrykańskich drużyn futbolowych - Mathare United, którzy zachwycają swoją skromnością i pięknem duszy. Nie są to gwiazdy - tak jak nawet nasi polscy piłkarze. Nie podpisują kontraktów za miliony. Grają i chcieli być najlepsi tylko dlatego, że było to dla nich jedyne wyjście z biedy. Dzięki swojej determinacji, wznieśli się na szczyt i nie biedują jak ich inni koledzy z podwórka.
To, co opisuje autorka jest piękne, a z drugiej strony wstrząsające ponieważ ukazuje nam Afrykę współczesną. Mimo, że żyjemy w XXI wieku, tam gdzieś się czas zatrzymał. Najgorsze jest to, że wykupując z jakiegokolwiek biura podróży wycieczkę w tamte rejony nie zobaczysz tamtej Afryki. Turysta jest tam chroniony, nie zobaczy buszu, slumsów czy nawet kenijskiego targu. Nie zje jedzenia z niewiadomego źródła, czy nie zobaczy afrykańskiego mężczyzny, który żelazkiem na węgiel prasuje nieskazitelnie białe koszule. Takie atrakcje może nam tylko opowiedzieć Corinne, która wydawać by się mogło, że zna Afrykę jak własną kieszeń. Jednak nigdzie nie mówi, że jest to miejsce niebezpieczne, egzotyczne, wrogie. Czytelnik ma wrażenie, że jest to jej dom, a każdy człowiek ją otaczający jest tak naprawdę jej przyjacielem.
W ostatnim rozdziale książki autorka dochodzi w końcu do sedna - opisują swoją pierwszą wizytę wraz z córką Napirai w wiosce w Barsaloi. Jest to bardzo wzruszająca chwila, gdzie po ponad dwudziestu latach Napirai widzi się z Lketingą, poznaję babcię - którą znała tylko ze zdjęć i opowieści matki oraz dalszą rodzinę, która robi na niej ciekawe wrażenie.
Był to zapewne długo wyczekiwany moment przez czytelników książek Corinne Hofmann. I słusznie. Znów, na chwilę mogłam zanurzyć się w egzotycznej i pełnej niespodzianek Afryce. Wrócić do swoich ulubionych bohaterów i przeżyć parę historii jeszcze raz. Mimo prostego języka, życzę Corinne Hofmann wytrwałości. Jest przykładem kobiety dzisiejszych czasów: silnej, niezależnej, ciekawej życia i świata. I taka kobieta jak ja: w tych czterech kątach brudnego pokoju, żyjąca w Polsce bez perspektyw, zazdrości jej - bo ona zobaczyła to, czego nie uda mi się nigdy zobaczyć. Doznała tego, czego ja nie doznam nigdy. I nie potrzebowała do tego pieniędzy czy znajomości... ale zwykłej, prawdziwej miłości.
Pozostaje mi jedynie żyć myślą przewodnią: nie można stać się człowiekiem kolonizowanym, silny kolonizator to rola łatwiejsza.

Na ostatnie urodziny mój ukochany sprezentował mi najnowszą książkę Corinne Hofmann Afryka, moja miłość. Oczywiście bardzo chciałam przeczytać tę książkę, dlatego prezent był to jak najbardziej trafiony.
Dlaczego moje zainteresowanie to książki o tematyce afrykańskiej? Zaczęło się to dość spontanicznie, tematyka postkolonialna szczególnie zaciekawiła mnie już na moich...