„A pomijając kwestię snów - podjął - skąd wiesz, że akurat twój świat jest tym prawdziwym?”
Książka budząca wiele skrajnych emocji. Zaskakuje mnie w tym wszystkim postawa Isobel. Nie sądziłam, że jest aż tak uparta, by wcielić swój plan ucieczki w Baltimore w życie. W zasadzie wybrała sama co jest dla mniej ważniejsze – rodzina czy Varen, ewentualnie dane mu słowo.
Dziewczyna zmienia się. Nie myśli o niczym/nikim innych poza uwięzionym w krainie snów chłopakiem. Poza oddaną Gwen, która okazała się szczerze oddaną przyjaciółką nie ma nikogo, kto mógłby ją wesprzeć w swoich dążeniach.
„- Wspomnienia – powiedział jakiś melodyjny głos za jej plecami. – To pajęczyny, w które łapie się umysł.”
Dociera na cmentarz w dzień urodzin Edgara – tutaj już wiemy, że nawet Reynolds jej nie powstrzyma. Odnajduje to co zaginęło. Widzimy jednak, że Varen nie jest tym samym człowiekiem, którym był w świecie rzeczywistym. Ogarnęła go ciemność. Nie wraca z Isobel do swojego świata. W te miejsce zrzuca ją z klifu myśląc, że jest to kolejna projekcja jego umysłu. Odnaleziony zegarek świadczy jednak o tym, że ona była prawdziwa, przybyła ze swojego świata, dla niego, a on ją zabił…..
„Śmierć na końcu zawsze wygrywa”

„A pomijając kwestię snów - podjął - skąd wiesz, że akurat twój świat jest tym prawdziwym?”
Książka budząca wiele skrajnych emocji. Zaskakuje mnie w tym wszystkim postawa Isobel. Nie sądziłam, że jest aż tak uparta, by wcielić swój plan ucieczki w Baltimore w życie. W zasadzie wybrała sama co jest dla mniej ważniejsze – rodzina czy Varen, ewentualnie dane mu słowo....