Powiecie życie to nie je bajka, to je bitwa… i to prawda. Świat jest podły, wredny i zły. Najlepiej zapomnieć o bajkach na których się wychowaliśmy, w których było szczęśliwe zakończenie, zły ponosił karę a dobro było nagradzane. A On i Ona żyli długo i szczęśliwie do końca bajkowych dni.
O tym należy zapomnieć, wyprzeć z pamięci i starać się życz w tym zimnym i wrogim świecie.

Ale życie życiem, prawda – prawdą, ale człowiek potrzebuje niekiedy oderwać się od ziemi i znowu uwierzyć w bajki. A „Piaski miłości” to pełna dobrych emocji bajka, taka z gatunku co to kobiety lubiące romanse uwielbiają : )

Anna dwudziestosześcioletnia kucharka, mieszka i pracuje u stryja który zajął się nią po śmierci jej rodziców i brata. Stryj po śmierci swojej żony zaczął częściej zaglądać do kieliszka i jakoś nigdy nie darzył bratanicy ciepłym uczuciem. Dziewczyna liczy że gotując w pensjonacie u stryja odłoży nieco pieniędzy i będzie mogła kiedyś wyjechać zacząć zupełnie nowe życie. Nawet nie wie jak szybko jej pragnienia się spełnią. Zupełnym przypadkiem dostaje propozycję półrocznego wyjazdu do Syrii aby być kucharzem wyprawy archeologicznej szukającej zaginionego miasta. Dziewczyna się zgadza i jedzie do Syrii, nie wie że jedzie na spotkanie z własnym przeznaczeniem. Od przyjazdu na miejsce zaczynają nawiedzać ją wizje, pojawiają się wróżby. Wszystko wskazuje, że na żonę upatrzył ją sobie książe Said, dwukrotny wdowiec, który jak ten sokół z pewnej Dumki z żalu by świat podpalił, gdyby stracił swoją… no właśnie zachciankę czy miłość? Dajcie się wciągnąć w piaski pustyni, wybierzcie się na pustynię i posłuchajcie opowieści o przeznaczeniu : )

Przerażająco wciągająca książka, wydawało mi się że nią mam kiedy jej czytać, bo gorzej się czułam i w pracy roboty po kokardę, wieczorami mecze no a spać kiedyś trzeba. Wykradałam dosłownie każdą chwilę aby móc przenieść się na pustynię i kibicować Annie w rozwoju jej uczucia. Chociaż trzeba zaznaczyć Anna może zirytować, jest niemalże idealna, może zbyt wyidealizowana i wszystkich rzuca na kolana, jak typowa heroina romansu, ale moim zdaniem można było jej dać jakąś wadę… być może dla niektórych wadą będzie ten upór z jakim odrzuca awanse arabskiego księcia, odrzuca, dla samego faktu odrzucania. Tego też do końca nie rozumiem, bo książę jest diabelnie przystojny(jakżeby inaczej), mądry, czuły zapowiada się na świetnego kochanka a ona jak uparte dziecko mówi nie, bez względu na konsekwencje ucieka, odrzuca(czasami dosyć niegrzecznie) jego umizgi. Do końca nie rozumiem dlaczego, jestem w stanie pojąć walkę o własne zdanie, o prawo do samostanowienia, ale wszystko w granicach rozsądku. Ten element wydaje mi się średnio dopracowany. Chociaż rozumiem że nie można było ich od razu na kobiercu postawić.

Spodziewałam się że ta książka będzie słaba, że znudzi mnie okrutnie i będę musiała wylać na nią kubeł swojej wredoty, cieszę się że nie musiałam tego czynić, że książka ma nie tylko klimatyczną okładkę i potencjał na niezłą książkę, jest naprawdę dobrym, wciągającym czytadłem, daje czytelniczce(bo jednak nie jestem naiwna i wiem, że to literatura kobieca) masę pozytywnych przeżyć.
Polecam dla romantyczek

Powiecie życie to nie je bajka, to je bitwa… i to prawda. Świat jest podły, wredny i zły. Najlepiej zapomnieć o bajkach na których się wychowaliśmy, w których było szczęśliwe zakończenie, zły ponosił karę a dobro było nagradzane. A On i Ona żyli długo i szczęśliwie do końca bajkowych dni.
O tym należy zapomnieć, wyprzeć z pamięci i starać się życz w tym zimnym i wrogim...