'Byłem Syzyfem, który pcha swój kamień pod górę.
Szczęśliwym - bo to mój kamień i moja góra.
Wreszcie ruszyłem do przodu. Choć byłem wówczas całkowicie odurzony lekami: chodziłem jak robot, twarz-maska, miałem spowolnione ruchy, uczucia były mi obojętne. Czułem się jak drewno i z tym też musiałem walczyć.

Lęk i brak pewności siebie - to byli moi wierni towarzysze. Do tego dochodziły natrętne, bluźniercze myśli. Są jak robaki: wwiercają się w mózg i żyją własnym życiem, atakując to, co w danym momencie jest dla mnie najważniejsze. Kiedyś wiarę w Boga, teraz - miłość do dzieci.

..Teraz mogę śmiało powiedzieć: cierpienie uszlachetnia, bo otwiera oczy.
Bliskość śmierci o którą nie raz się otarłam, sprawiła,że poczułam się bogatsza i pewniejsza siebie, spokojniejsza, jakbym miała w sobie jakieś wewnętrzne światło. Do takich słów trzeba jednak dojrzeć, inaczej staną się jedynie czczym pocieszeniem. Trzeba każdego dnia umierać i rodzić się na nowo.. Długo usiłowałam to zrozumieć, podążając drogą krętą i wyboistą, modląc się o siłę. O to żeby nie bolało za bardzo, a jeśli tak się zdarzy, to żeby nie stracić nadziei.
Dalej: żeby wytrwać do końca, czyli pogodzić się ze śmiercią bez buntu, z godnością.

~ Treścią mojego życia jest cierpienie, ale nie jego celem. Raczej drogą do celu. ~

Książka pięknie ukazuje, jak walczyć z cierpieniem ciała jak również duszy, które wtedy nas wyniszcza..

'Byłem Syzyfem, który pcha swój kamień pod górę.
Szczęśliwym - bo to mój kamień i moja góra.
Wreszcie ruszyłem do przodu. Choć byłem wówczas całkowicie odurzony lekami: chodziłem jak robot, twarz-maska, miałem spowolnione ruchy, uczucia były mi obojętne. Czułem się jak drewno i z tym też musiałem walczyć.

Lęk i brak pewności siebie - to byli moi wierni towarzysze. Do...