Macie ochotę na lekturę pełną nieszablonowych bohaterów i zaskakujących zwrotów akcji? Szukacie książki, która pozwoli wam oderwać się od codzienności i bez reszty zatracić w innym świecie? Jeżeli tak, trafiliście pod zły adres. „Mężczyźni, których kochałam” Adele Parks to całkiem zwykła historia o całkiem zwykłych ludziach.

Natalie i Neil są parą na pierwszy rzut oka idealną. Zadowoleni z życia, spełnieni zawodowo i posiadający zaufanych przyjaciół. „Dobrali się jak w korcu maku. Oboje uwielbiają sery pleśniowe. Oboje nienawidzą opery. Oboje nie chcą mieć dzieci. Do czasu…”. No właśnie, do czasu. Pewnego dnia bowiem jedno z nich łamie przedmałżeńskie postanowienie: Neil zaczyna przebąkiwać o zmienianiu pieluszek, aż wreszcie wręcz błaga Nat o różowego bobaska. Ta jednak jest nieugięta i uparcie broni swojego stanowiska: nie chce mieć dzieci i już. Zaczyna nawet wątpić, czy Neil rzeczywiście jest tym jedynym. Czarny notes z telefonami byłych kochanków może dać jej odpowiedź… albo też okazać się biletem w jedną stronę.

Adele Parks serwuje nam opowieść o miłości naszych czasów. Komputery, telefony, markowe sklepy, kremy z antyutleniaczami i organiczna czekolada. Jeżeli nie macie tego dość na co dzień, śmiało możecie brać się za czytanie. Nat i Neil żyją w niemal idealnym świecie (po studiach dostaje się wymarzoną pracę, problem braku pieniędzy w zasadzie nie istnieje, a seks jest zawsze wspaniały), to jednak, jak każdy z nas, mają swoje zmartwienia. Autorka skupia się przede wszystkim na kwestii buntu kobiety, która ponad posiadanie potomstwa przedkłada karierę. Irytują ją bezustanne pytania znajomych o to, kiedy wreszcie zdecyduje się zajść w ciążę (bo przecież na tym opiera się cały sens niewieściego jestestwa).
„- Ja tego nie rozumiem, Natalie. Tak dobrze radzisz sobie z dziećmi.
- Potrafię sobie także radzić z roztoczami, ale to nie znaczy, że chcę je wychowywać”.
Czy Neil przekona ją do różowego bobaska? I dlaczego właściwie Nat tak bardzo nie chce zostać matką? Czego dowie się o sobie od swoich eks?

Adele Parks ma poczucie humoru, potrafi także zaskakująco trafnie ujmować w słowa emocje oraz skłonić czytelnika do refleksji. Zgrabne nakreślenie sylwetek bohaterów pozwala nam wczuć się w ich role. Dodatkowym plusem jest umiejętnie prowadzona narracja. To, co z początku zdaje się troszkę infantylne, w ogólnym rozrachunku nabiera sensu i wypada wcale niegłupio.

Według Daily Express „Mężczyźni, których kochałam” to „świetna mieszanka komedii, prawdziwego życia i emocjonalnej głębi”. Ja tam się nie znam, wszak wiem jedno: całkiem zwykłe historie o całkiem zwykłych ludziach mają swój urok.

Marta Gęsigóra