Książka jest wydana w serii Bajki Zasypiajki. Zdaniem okładki „utuli do snu każdego maluszka”. Cóż, nie zauważyłam, aby dziecko jakoś specjalnie szybciej zasypiało akurat po tej lekturze, aczkolwiek opowiadania się podobały. I to nawet pomimo tego, że nie każde z nich opisywało jakąś emocjonującą przygodę. Raczej były to historie opisujące przyrodę, pory roku, pokazujące jak rozwiązywać konflikty, przekonujące, iż warto mówić przepraszam. Dorosły czytelnik może się przyczepić do pewnych nieścisłości, ot choćby wiek Dorotki jest płynny. Nie wiadomo czy ma dwa lata, czy też pięć, a wydarzenia dotyczą przecież jednego pobytu na wsi. Bociany odlatujące, gdy pojawią się przymrozki w rozdziale opisującym jesień, też trochę dziwią. Swoistą wisienką na torcie są powtarzane jak mantra: kot Filip, pies Nestor itp. Może to właśnie sposób na uśpienie słuchacza? Podsumowując, przeczytać można, zachwytów nie należy się spodziewać.

Książka jest wydana w serii Bajki Zasypiajki. Zdaniem okładki „utuli do snu każdego maluszka”. Cóż, nie zauważyłam, aby dziecko jakoś specjalnie szybciej zasypiało akurat po tej lekturze, aczkolwiek opowiadania się podobały. I to nawet pomimo tego, że nie każde z nich opisywało jakąś emocjonującą przygodę. Raczej były to historie opisujące przyrodę, pory roku, pokazujące...